ADALET SUÇLUYU CEZASIZ BIRAKMAMALI

En büyük adaletsizlik herkese eşit davranmaktır. En büyük adalet ise herkesin gayreti, emeği, üretimi, insan ve çevre duyarlılığı, kurallara uyması kısacası yapıp ettiklerine orantılı bir şekilde davranmaktır. Çalışmayan bir insana çalışan bir insanın ücretini verirsek haksızlık etmiş oluruz. Aslında çalışmayanı ödüllendirmiş, çalışanı ise cezalandırmış oluruz. Suç işleyeni affedecek, koruyacak şekilde düzenlemeler yaparsak, yasalara uyanı, toplumda problem çıkarmadan işine gücüne bakanı cezalandırmış oluruz. Suç işleyeni ve suça itilmiş veya bulaşmış olanı tekrar topluma kazandırmak cezayı indirmekle veya sık sık affetmekle olmaz. Sonuna kadar cezasını tam olarak çeker ve bu esnada da gerekli bütün eğitim ve yönlendirme çalışmaları da yapılır. Sık sık affetmek, suçu silmek ve hiç işlememiş kabul etmek bireye yaptığımız bir iyilik değil, tam tersine bir kötülüktür. Çünkü bir şekilde affedileceğini bilen bireye verdiğimiz mesaj “Ne yaparsan yap arkandayım” mesajıdır. 
Halbuki vermemiz gereken mesaj “İyilik yaparsan, yasalara uyarsan sonuna kadar arkandayım, ama suç işlersen cezasını sonuna kadar çekersin” şeklinde olmalıdır. Aslında her şeyde olduğu gibi adalet eğitimi de ailede başlıyor. Aile içinde koyduğumuz kuralların mantığı en ince ayrıntısına kadar çocuğa anlatılmalı, hatta kural koyarken katkı yapması istenmelidir. Uyulmadığında ise affetmek yerine ceza verilmelidir. Böylece çocuk hiçbir suçun karşılıksız kalmaması gerektiğini bu yaşlarda öğrenmelidir. Elbette verilecek ceza konusunda da çocuğun fikri alınabilir. Böylece iki sonuç elde edilmiş olur: Birincisi “Hiçbir suç cezasız kalmaz.” İkincisi “ Annem-babam dünyanın en adil, ama aynı zamanda en merhametli insanları. Benim iyiliğimi düşünüyorlar. Beni seviyorlar. Beni yanlış davranışlardan korumaya çalışıyorlar.”  
Elbette işin en olmazsa olmazı biz ebeveynler koyduğumuz kuralları kendimiz çiğnersek, aynı cezayı kendimize de uygulamalıyız ki çocuktaki adalet duygusu bütün hücrelerine kadar işlesin. Üzülerek ifade etmeliyim ki yanıldığımız nokta affederek çocuğumuzda “pişmanlık” uyandıracağımızı ve bir daha aynı suçu işlemeyeceğini sanmamızdır. Ya da suçu biz ebeveynler işlediğimizde kulağımızın üstüne yatmamızdır. Peki çocuğumuz suç teşkil ettiği halde affedildiği bir davranışı için niye pişmanlık duysun ki? Ya da suçu biz işlediğimizde kurallar işlemiyorsa adaleti nasıl öğrensin ki? Sözün özü büyük aile dediğimiz toplumda gördüğümüz zaaflar ve eksiklikler her birimizin aile içinde yaşadıklarımızın ve yaşattıklarımızın toplu bir yansımasıdır. Birey düzelirse aile düzelir. Aile düzelirse toplum düzelir. Adil birey=adil aile; adil aile=adil toplum. En büyük adaletin herkesin yapıp ettiklerinin karşılığını eksiksiz almak demek olduğunu bileceğimiz, çocuğumuzu buna göre eğiteceğimiz, adalet sistemimizi buna göre yeni baştan düzenleyeceğimiz o güzel ve mutlu günlere beraberce el ele.