Ah şu boş boğazlılığımız

Duruşma günü gelir. Tutuklu yargıç önüne çıkarılır.
Yargıç sorar: ?Karını sen mi öldürdün??
Tutuklu: ?Evet Hakim Bey?
Yargıç: ?Niçin öldürdün??
Tutuklu: ?Namusumu temizledim Hakim Bey.?
Suç itiraf edilmiştir. Tanıklar dinlenir. Şüpheye yer yok. Cinayeti kimin işlediği kesinleşmiştir.
Yargıç kararını açıklar. Namus temizleme işi hafifletici sebep kabul edilerek idam yerine 26 yıl hapis cezası ile cezalandırılır.
Cezaevi günleri başlamıştır. Karısını öldürme sahnesi hiç gözünün önünden gitmez. Bıçak darbeleri altında nasıl da çırpınmıştı. Neden öldürüldüğünü bilmeden ne kadar da çok yalvarmıştı kocasına.
Tutuklu yaptığından pişman değildi. İyi ki öldürdüm diye düşünüyordu. Çünkü namusunu temizlediğini düşünüyordu. Böyle düşünerek kendisini rahatlamaya çalışıyordu.
Oysa karısı ne kadar uysal, ağzı var dili yok türünden herkeslerin sevdiği nur yüzlü, eli başka erkeğin eline değmemiş bir kadındı.
Bu namus olayına hiç kimse akıl erdiremiyordu.
Yıllar yılları kovalıyor, mahkûm günden güne bedenen ve ruhen çöküyordu. Bir yıl içinde sanki 10-15 yıl yaşlanmıştı.
Bir gün bir mektup gelir. Mektup eski dostu, şimdiki can düşmanı arkadaşından olup şunlar yazmaktadır: ?Arkadaşım eğer kabul edersen falan tarihte ziyaretine geleceğim. Sana anlatacaklarım var.
Kabul etse bir türlü, kabul etmese bir türlü. Yinede merakını yenemeyip kabul eder.
Nihayet anılan ziyaret günü gelir. Gardiyan ?Ziyaretçiniz var? diye seslenir. Ayaklarını sürüye sürüye ziyaretçi yerine gider. Karşısında arkadaşını görür. O da en az 10-15 yıl yaşlanmış. Pişmanlık duyguları içinde olduğu her halinden belli.
Mahkum arkadaşına şöyle der: ?Keşke o gün beni de öldürseydin. Hiç olmazsa bir defa ölürdüm. Böyle her gün ölüyorum. Hem senden çok özür diliyorum. Çok büyük boş boğazlık ettim. Hani sen oyun masasından oyunu yarıda bırakıp kalktığında, eve gidip de ne yapacaksın karın muayyen günlerinde demiştim ya böyle olduğunu karımdan öğrenmiştim. Biliyorsun karılarımız çok iyi arkadaştılar. Birbirlerine karşı sırları olmazdı. Bizde karımla konuşurken, laf arasında karım söyledi. Ne olursun beni affet.?
Adam eyvah ben ne yapmışım diye düşünür. Kafasında şimşekler çakar. Ne yapacağını bilemez halde, hapishane avlusunda voltalarını daha bir sıklaştırır.
Oysa o karısının kendisini ziyarete gelen arkadaşıyla aldattığını düşünerek cinayeti işlemişti. Haksız da sayılmazdı. Başka bir erkek karısının muayyen gününü nasıl bilebilirdi ki.
Efendim ne demişler: ?İnsan gırtlağı dokuz boğumdur. Söyleyeceğiniz dokuzuncu boğuma geldiğinde, bir daha düşünüp akıl süzgecinden geçirin ve öyle söyleyin.?
Sıkılmış diş macunu misali ağızdan çıkan sözü bir daha geri sokamazsınız.