1980 yılından beri Erdek`e bağlı Ocaklar beldesinde yaşayan Yeşilçam`ın emektar karakter oyuncuları Ahmet Mekin ile 15 yıldır yaz tatillerini Erdek`te geçiren Erol Tezeren ile zaman zaman sohbet ediyoruz. Her iki oyuncunun da buluştuğu ortak nokta şu:
"Eski yıllarda sinemamız, bugüne göre çok daha özveriliydi. Oyuncuların birbirlerine sevgi ve saygıları çok fazlaydı. Bugünkü gibi set aşkları asla yaşanmazdı. Erkek oyuncular, bayanlara kardeş gözüyle bakarlardı. Herkes mesleğine çok saygılıydı. Setlerde çok samimi bir ortam vardı."
Televizyon ekranlarında, o dönemlerin arşivinden çıkan Yeşilçam filmleri hâlâ bizlere nasıl da mutluluk veriyor. Başta Kemal Sunal filmleri olmak üzere defalarca izlediğimiz Yeşilçam filmlerinden neden bıkmıyoruz, acaba? Aslında yanıtı çok açık. Biz, her şeyiyle sahteleşen, maddileşen günümüzde sıcaklık ve içtenliği özlüyoruz.
"Hüseyin Baradan, çekilin aradan" sözü yakıştırılan Hüseyin Baradan`ın kötülüklerinde içimiz "cız" etmedi mi? Bilâl İnci, Kenan Pars, Tutgut Özatay ve Hayati Hamzaoğlu`nun zulümlerine öfkelenmedik mi?
Erol Taş gibi, testiyi ağzına dikip içen acımasız ağayı, Danyal Topatan gibi, kuzu budunu "hars" diye ısıran, Süheyl Eğriboz gibi, kurşunlandığında titreyerek ölen, biryantinli saçlarıyla etkilediği kızları, uyku ilacı kattığı gazozla yatağa atan Önder Somer, kibarlığıyla genç kızların kalbini çalarak, yine ilaçlı gazozla onları yatağa götüren Nuri Alço`ları hiç unuttuk mu?
"Kötü"nün, bu denli iyi ve nefret ettirici oynanabileceğini Aliye Rona`da görüp, Suzan Avcı`nın, DiclehanBaban`ın entrikalarına kızmadık mı?
Malkoçoğlu Cüneyt Arkın`ın, Bizans`a tek başına kafa tutması karşısında gururlanmadık mı?
Dünyanın en tatlı öğretmeni Mahmut Hoca`lı, hepimizin anası Adile Ana`lı, Kemal Sunal`ın canlandırdığı İnek Şaban`lı Hababam Sınıfı`na kahkahalarla güldük ve hâlâ gülüyoruz. Birkaç yıl önce çekilen Hababam Sınıfları, eskilerini aratmıyor mu?
Yaşayamadığımız aşklarımızı, Tarık Akan-Gülşen Bubikoğlu`nun unutulmaz filmlerinde, burnumuzun direği titreyerek izledik, yıllarca. Bu filmlerde, "Ferit" isimli uzun boylu damadımız, 40 yıldır, hâlâ televizyon ekranlarında yayınlandığında aynı ilgiyi gören "Selvi Boylum, Al Yazmalım"da, Türkân Şoray gibi milli gelinimiz, Ahmet Mekin`in can verdiği "Cemşit" isimli güvenilir aile reislerimiz vardı.
Necdet Tosun, dünyanın en tonton aşçısı, Cevat Kurtuluş, en komik bahçıvanı veya en şapşal uşağı, Kayhan Yıldızoğlu, en kibar uşağı, Sami Hazinses, sakarlık ve neşenin adıydı.
Yeşilçam`ın, o günlerdeki "demir bilekli" jönleri de hiç unutulur mu? Ayhan Işık, Orhan Günşiray, İzzet Günay, Ekrem Bora, Tamer Yiğit ve Göksel Arsoy, mertlik ve dürüstlüğün sembolüydüler. Ya o, genç kızların gönlündeki Ediz Hun`un yakışıklılığı?
"Çirkin Kral" Yılmaz Güney`in, "Umut" ve "Umutsuzlar"ı ve diğer filmlerini unutmaya olanak var mı?
"Fosforlu Cevriye" Neriman Köksal`ın, erkekleri nasıl dize getirmesine, "Şoför Nebahat" Belgin Doruk`un, erkeklere "posta koyması"na, "Şakayla Karışık, Sadri Alışık"a ve onun canlandırdığı "Turist Ömer"e kahkahalarla gülerdik.
Aslında o günlerde çok şeyden yoksunduk. Cep telefonlarımız, televizyonlarımız, bilgisayarlarımız ve otomobillerimiz yoktu. Fakirdik. Tiyatrolarımızı bile tek eğlencemiz olan radyoda "dinlerdik", "radyo tiyatrosu" saatinde. Yarışmalarımızı yine Orhan Boran`la radyolarımızda dinlerken mutluyduk, umutluyduk. Yüreğimiz, tertemizdi.
Ah, o Yeşilçam`lı günlerimiz. Nasıl da özlüyoruz.
