Yine yıllarca tanık olduğum durumlardan birisi daha: Ana yada babanın kendisi gerçekleştiremediği hayallerinin ezikliği içerisinde. Şimdi bu hayallerini çocuğunun gerçekleştirmesini istiyor.
Sık sık duyduğum sözlerden bazıları; "Ceketimi satarım, yine okuturum." "Yemem içmem, okul masraflarını yine karşılarım."
"Ben okuyamadım. İçim buruk. Bari çocuğum okusun." v.s
Çocuğunu kendi hayallerini gerçekleştirmek için görmek, bizim ülkemizde çok yaygın.
Bu konuda o kadar ileri gidiyorlar ki; Çocuk hangi üniversiteye, bu üniversitelerin hangi bölümüne gitsin, hangi mesleği seçsin onlar karar veriyorlar. Ve arkadan da şunu eklemeyi unutmuyorlar: "Ben çok istedim, ama parasızlıktan okuyamadım. Bizim zamanımızda şartlar kötüydü, bari, şimdi o okusun."
Çocuk ne yapsın bu durumda. Uzun süre kullanıldıklarının farkına varamazlar. Ama öyle bir gün gelir ki ana babalarının isteklerinin aracı olarak kullanıldıklarını anlayıverirler. İşte o zaman büyük bir öfkeye kapılırlar. Artık çok geçtir. Yaşları ilerlemiş ve meslekte bir yerlere gelmiş oldukları için, rayına oturmuş tren gibi istemeye istemeye yaşamlarını sürdürürlermiş gibi yaşayanlar kervanına onlar da katılmışlardır.
Çevremizi şöyle bir gözlemleyelim: Böyle insanlara ne kadar çok rastlarsınız. "Öğrencisinin soru sormasına tahammül edemeyen öğretmen," "Hastasını azarlayan doktor." Her fırsatta şiddete başvuran emniyet görevlisi. Örnekleri istediğiniz kadar çoğaltabilirsiniz.
Bazı anneler de kendi egolarını tatmin etmek için, komşularıyla, tanıdıklarıyla bir aradayken yada kadınlar günlerinde, çocuğunun başarısını diğer anneleri ezmek için kullanır. Bu başarı adeta kendisi için bir sosyal itibar vesilesidir.
Lütfen dikkat edin, sizin çocuklarınız mış gibi yaşayanlar kervanına katılmasın.
