Ölmüş insanların arkasında büyük üzüntülerle bahsetmek, onlara methiyeler düzenlemek, onları ne kadar çok sevdiğimiz anlamındadır.Buna itirazım yok. Yerinde bir davranıştır. Halbuki onlara hayatta iken acaba layık oldukları bu sevgiyi göstermiş miydik.
Almanya`da yaşamı ızdıraplarla geçmiş bir kadının mezar taşında şunlar yazılmıştır.
" Mezarıma çiçek koymayınız, hatta başınızı çevirmeden geçiniz. Bütün ömrüm boyunca bir tek kişi bile benimle ilgilenmedi. Bundan sonraki yapmacık ilginizle beni hiç olmazsa ebedi uykumda rahatsız etmeyiniz."
Yine Çinli bir bilgin öğrencisi ile büyük bir mezarlığı geziyor ve mezar taşları üzerindeki yazıları okuyormuş. Taşların üzerindeki övgüler adamcağızı düşündürmüş ve "galiba demiş, bu dünyanın düzelmesi için biricik çare yaşayanların hepsini öldürmek, ölüleri de diriltmektir."
Sevgili okurlarım anlayacağınız, bu dünyada iken birbirimizi sevelim, sayalım. Yunus`un da dediği gibi " sevelim, sevilelim."
Ömür dediğin ne ki. Göz açıp kapayıncaya kadar, bakıveriyorsun bitivermiş. Hem de ne zaman, nerede, nasıl, kaç yaşında bilmiyoruz ki.
Şimdi size soruyorum: Falan arkadaşınızın yirmi gün sonra öleceğini kendisi bilmiyor, fakat siz biliyorsunuz. Kendisine bu kalan yirmi gün içinde nasıl davranırsınız ?
Hepinizin yanıtını az çok tahmin edebiliyorum. " Çok iyi davranırsınız. Kalbini kırmayız. Hoş tutarız
v.s."
Pekiyi o arkadaşınızın yirmi gün sonra ölmeyeceğini nereden biliyorsunuz ? Niye şimdi iyi davranmıyorsunuz ? Bu örnek hepimiz için geçerli.
Bu dünyada, şimdi birbirimize çok iyi davranalım.
Yarın çok geç olabilir.
Sonra çok üzülür, vicdan azabı çekeriz.
