Bir ağaca takılıp ormanı görememek

Sizce de gözümüz önce olumsuzu görmeye biraz daha meyilli değil mi?
Yaptığımız değerlendirmeler bile önce olumsuzu söyleyerek başlamıyor mu? Sınav kağıtlarında önce yanlışı işaretlemiyor muyuz? Bir kişi hakkında konuşurken de önce olumsuzluklar sıralanmıyor mu? Böyle yaparak birbirimizi baskılamıyor muyuz?
Halbuki hatasız hiç bir insan yok ve hiç kimse mükemmel değil. O zaman neden olumsuz olanı öne çıkarıyoruz? Olumlu olanı söylemeye ise pek de dilimiz varmıyor. Neden? Olumlu olanı öncelikle söylemek, olumsuzun üzerinde ise fazla odaklanmadan kibarca düzeltmek insan olmamızın bir gereğidir.
Buna hepimizin ihtiyacı var. Abartısız takdir görmek hemen her insanı daha iyisini yapmaya yüreklendirir. Eskilerin söylediği ?Marifet iltifata tabidir? sözü tam da bu durum içindir. Belki de çoğumuz olumsuz baskılama yüzünden nice güzel ve orijinal fikirlerimizi sakladık. Ya da alay konusu olma korkusu ile alışılmadık şekilde düşünmekten ve bu düşüncelerimizi ortaya koymaktan çekindik.
Toplum olarak gerçek bir zihinsel dönüşüm arzuluyorsak önce olumlu noktalara bakmaya kendimizi alıştıralım. Sınıf ortamlarından başlayarak insanların toplu olarak yaşadığı ve etkileşim halinde olduğu bütün ortamlarda söylenenlerin ve yapılanların olumlu yanlarını görmek önceliğimiz olsun. Böylelikle birbirimizi daha çok düşünmeye, düşündüklerini çekinmeden söylemeye, araştırmaya, bulmaya cesaretlendirmiş olacağız. Bütün ilimlerin ve buluşların kaynağının özgür ve özgün düşünmek olduğunu göz önüne aldığımızda bir kısım Batılı ülkelerin neden buluş ve icatların merkezi oldukları daha iyi anlaşılacaktır. Olumluya odaklanan resmin tümünü, olumsuza odaklanan sadece bir kaç noktayı görür. Olumsuza odaklanmayı ya da öncelemeyi ?Bir ağaca takılıp ormanın tümünü görememe? sendromu olarak tarif edebiliriz.
O halde öncelikle yapılması gereken olumlu olanı öncelemek, resmin tümüne bakmaya çalışmak, olumsuz olanı da hiç kimseyi kırmadan, incitmeden, ya da baskılamadan düzeltme yoluna gitmektir. Böylece herkese içinde bulunmaktan mutluluk duyacağı, sosyal kabul göreceği sıcak ortamlar sunmuş olacağız. İnsanlar daha çok düşünecek, düşündüklerini yazacak, çizecek, araştıracak ve bulacak. On yıllardır arzuladığımız, bölgemizde ve dünyada bir yerlere gelmek için koyduğumuz hedefler bir, bir gerçekleşecek. Vakitler bundan böyle öldürülmeyecek, değerlendirilecek. Kahvehaneler gerçek birer kıraathaneye, okuma ve söyleşi mekanlarına dönüşecek. Ekran başında geçen zaman daha aza inecek. Komşuluk ilişkileri, kültür sohbetleri artacak. Emin olun ki buna en çok sevinecek çocuklarımız olacak. Çünkü en çok etkilenenler onlar olacak.
Olumlu olanı görmeyi önceleyeceğimiz, bir ağaca takılmadan tüm ormanı görebileceğimiz, herkesin içinde bulunduğu ortamdan mutluluk duyacağı, fikrini çekinmeden en güzel şekilde ifade edeceği, yazacağı, çizeceği, araştırıp bulacağı, o güzel ve mutlu günlere beraberce el ele.