BİRBİRİMİZİN CENNETİ OLABİLİRİZ

Duruma bir de hiç böyle bakmış mıydık? Sözün güzelini söyleyerek, davranışın asilini sergileyerek, etkin dinlemesini bilerek, empati kurarak, gerektiğinde yardım ederek birbirimizin cenneti olabiliriz. Bir de o zaman bakalım, gökyüzü bize nasıl görünecek? Etrafımızda çoğu zaman es geçtiğimiz hatta üzerine basıp fark etmediğimiz güzellikler nasıl da birer birer kendilerini gösterecekler? Aslında onlar güzelliklerini hep gösteriyorlar ama biz çoğu zaman didişmekten fark etmeye vakit bulamıyoruz.  
Negatif bir bakış açısı bizi kilitler. Hem bütün güzelliklere hem de hayatın kendisine karşı. Bu durum tam bir kaybolmuşluktur. Tek tutamağımız günlük hayatın akışı içerisinde bizi sinirlendiren ve çileden çıkaran şeylere küfretmektir. Böyle yaparak rahatladığımızı sanırız, ama yanılırız. Çünkü bu anlık bir rahatlama sanrısıdır. Bizi çileden çıkaran her şey dimdik ayaktadır. Bu kez kendi vücudumuz bizi uyarmaya çalışır. Bazen bir ağrı, bazen bir iştahsızlık veya alerjik bir tepkimeyle “Yeter artık beni boğuyorsun” der. Ama aldırmaz negatifliğe devam edersek sonuç hüsrandır. Sonra bir savaş alanında vurulup atından düşen süvarinin başını yere vurup gökyüzüne bakması gibi: “Meğer gökyüzü ne kadar güzelmiş. Ben bunu niye daha önce fark etmedim ki…” deyip hayatımıza son noktayı koyarız.  
Pozitif bakış açısı bizi açar. Hem bütün güzelliklere hem de hayatın kendisine karşı. Bu tam bir var oluştur. Neye ne kadar etki yapabileceğimizi biliriz. Değiştiremeyeceğimiz şeyler için kızıp küfretmez, değiştirebileceğimize inandığımız şeyler için küçük de olsa adım atarız. Bu adımlar bizi rahatlatır. Çünkü küçük de olsa iyi ve güzel olan yönde adım atıyoruzdur. Vücudumuz da buna olumlu tepki verir. Beynimiz başta olmak üzere bütün organlarımız güzel bir uyum içinde çalışırlar. Hormonal yapı en ideal düzeyde dengelenir. Bu durum bizim konuşmalarımıza ve davranışlarımıza da yansır. Önce kendimizin, daha sonra da çevremizin cenneti olmaya başlarız.  
Yanında olmaktan huzur duyduğumuz insanlar işte böyle insanlardır. Fikirleriyle ufuk, sözleriyle rahatlık, davranışlarıyla huzur verirler. Onlar da kötülüğün ve kötülerin farkındadır.  
Değiştirmek için minik de olsa adım atıyorlardır. Karanlığa küfretmek yerine kendileri bir ışık olmaya çalışıyorlardır. İyimser bir bakış açısına sahiptirler. En kötü durumda bile çözüm odaklı düşünüp yeni yol ve yöntemler bulmaya çalışırlar.  
Anne-baba olarak ve bir eğitici olarak çocuğumuzun yukarıda anlatılanlardan hangisi olmasını isterdik? En sevdiğimiz için istediğimiz durum neyse aynı şekilde aynı durum kendimiz için de geçerlidir.  
O halde gelin önce kendimizin sonra da başkalarının cenneti olalım. Tabi ki girmek isteyenler için. İnanın o zaman her şey daha anlamlı ve daha güzel olacak. Var olan kötülükler niçin var biliyor musunuz? İyiliklerin ve güzelliklerin değeri daha iyi anlaşılsın diye. Öyleyse asıl amaç iyi olmak, iyi düşünmek ve bu hayatın anlamını çözmektir.  
Birbirimize en güzel sözleri söyleyeceğimiz, en güzel davranışları sergileyeceğimiz, empati kuracağımız, etkin dinleyeceğimiz, çözüm odaklı düşüneceğimiz, kısacası birbirimizin cenneti olacağımız o güzel ve mutlu günlere beraberce el ele.