CİDDİ OLALIM, CİDDİYE ALALIM!

CİDDİ OLALIM, CİDDİYE ALALIM!
Sevgili okurlar, olağanüstü günlerden geçmekteyiz. Dünya´da ve ülkemizde günlük hayatı alt üst eden, davranışlarımızı değiştiren, endişelerimizi ve kaygılarımızı en doruğa ulaştıran bir virüsle mücadeledeyiz.
Gelinen şu aşamada(yazıyı yazdığım saatte) üç kişi vefat etmiş, 191 kişi de koronavirüse yakalanmıştı. (Yüce Allah vefat eden mümin kardeşlerimize rahmet eylesin, hastalara şifalar ihsan eylesin.)
Vakıanın ciddiyeti epeyce hissedildi ve devletimiz daha önceden aldığı tedbirleri en üst alarm seviyesine çıkararak teyakkuza geçti.
Milletimize en zor zamanlarda hizmet eden, canhıraş çalışan sağlık personelinden ve diğer kamu çalışanlarından Allah razı olsun. Yüce Rabbimiz her birerlerini korusun ve kolaylıklar ihsan eylesin.
Kıymetli okurlar, çok geniş çerçevede alınan tedbirler bu hastalığın yayılmaması için hayatî önlemlerdir. Camilerde de bu minvalde cemaatle ibadetlere ara verilmişti. Ezanlarımız elbette semalarımızda yankılanmaya devam ediyor, elhamdülillah. Camiden mahrum kalmanın acısı bizi yakarken özellikle Cuma namazında camiye gidemeyecek olmak gönlümüze çok ağır gelecek.
Durumun vahameti ortada iken camilerdeki topluca eda edilen ibadetlere ara verilmesi bir salgın hastalık karşısında İslâm´ın en başta bizden isteyeceği tedbirdir. Kendimizi ve diğer insanları korumak için yüreğimize taş basarak da olsa bu tedbire uyma yükümlülüğümüz vardır.
DEMEK Kİ NEYMİŞ?
Bazı yaklaşımların insanı her şeyin merkezine koyduğu ve insanı yücelttiği gibi değilmiş. İnsanlık olarak ancak elektron mikroskobunda görülebilen bir parazit(virüs) yüzünden endişenin en büyüğünü yaşayabiliyor, hayatımız allak bullak olabiliyormuş.
Teknoloji, uzay çağı, internet, araçlar, hız, bilişim bir yana gerçek hayat bir yanaymış. Sahip olduğumuz bütün imkânlar bir yere kadarmış. An gelip en temel hayatî fonksiyonları devam ettirmek için bunlar yetmiyormuş.
Toplumdan yakınıyorduk. İnsanlardan yüz çevirmenin yollarını arıyorduk. ?Ne kadar az insan o kadar huzur´ diyenlerimiz vardı. Ama şu birkaç gün içinde bile gördük ki insan insana muhtaç imiş. Selâm, hâl-hatır, bir sıcak el, tebessüm ve bir arada yaşamanın tadı başkaymış. Kusurları affederek, birbirimize tahammül ederek toplum içinde yaşamak insanî bir ihtiyaçmış. İnsanları sırtımızda yük olarak görmemeliymişiz.
Savaştan, bombalardan, yokluktan kaçan insanların yaşadıkları hiç de küçümsenecek şeyler değilmiş. En temel içgüdülerle insan can derdine düşebiliyormuş. Can tatlı imiş.
Camiler şehirlerin kalbi imiş. Ezanlarımız okunuyor ancak camide bir araya gelememek, camiden mahrum olmak ne büyük ızdırapmış. Kardeşlerimizle camide aynı safta durmanın, aynı duygularla, aynı dualara ?âmin´ demenin tadı bambaşkaymış.
Sıradan gördüğümüz günlük faaliyetlerimiz, gezintilerimiz, zamanı boşaltarak dışarılarda harcadığımız vakitler ne büyük lütufmuş.
Sevgili okurlar, dileriz şu başımızdaki musibet daha fazla ağırlaşmaz. Tedbirlere sarılarak ve talimatlara ciddiyetle uyarak bu imtihanı da geçeriz inşallah.
Yarın gece Miraç gecesiydi. Yüce Allah elçisiyle müjdeler gönderdiği miraç gecesi vesilesiyle yine hiç bilmediğimiz müjdelere nail kılsın bizleri. Selâm ve dua ile?