Çingeneler üzerinde araştırma yapan bilim adamlarınca, çingenelerin Hindistan kökenli oldukları kabul edilmektedir. 2000 yılı aşkındır onlar üzerinde yapılan araştırmalar, dillerinin büyük ölçüde Hintçe ağırlıklı olduğunu göstermektedir.
Çingeneler kitleler halinde değil, farklı zamanlarda küçük gruplar halinde Hindistan'dan göç etmişlerdir. M.S. 5'inci ve 7'inci yüzyıllar arasında Hindistan ve İran arasında göçler başlamış, daha sonra Mısır, Ermenistan, Anadolu, Yunanistan ve Avrupa içlerine yayılmışlardır.
Türkiye'de resmi verilere göre 1 milyon, resmi olmayan rakamlara göre de 2,5-3 milyon civarında Çingene'nin yaşadığı varsayılmaktadır. Türkiye'de çingeneler yaşadıkları bölgelere göre isimler almaktadırlar.
Batı Anadolu ve Trakya'da Çingene, Van ile Ardahan arasındakilere Mutrip, Anadolu'dakilere Elekçi ve Erzurum civarındakilere de Paşa denir.
Ayrıca Anadolu'nun çeşitli yerlerinde esmer vatandaş, Köçer, Arabacı gibi adlarla anılmaktadırlar.
Çingenelerin Türkiye sınırlarına Avrupa'dan geldikleri bilinmektedir. 1877-1878 Osmanlı-Rus savaşı sonrası Balkan'lardan Anadolu'ya yapılan zorunlu göç dalgasından çingenelerin de etkilenmiş olması olasıdır.
Cumhuriyet'in ilanından sonra M. Kemal Atatürk, ülke sınırları dışında yaşayan ve kendilerini Türk hisseden azınlıkları mübadele yoluyla Türkiye'ye çağırmış ve onlar da Avrupa'dan, özellikle Yunanistan'dan gelip Anadolu'ya yerleşmişlerdir.
Ayrıca daha sonra Bulgaristan ve Yugoslavya'dan gelenler bunları takip etmiştir. Çingenelerin nüfus olarak en çok bulunduğu ilk beş ilimiz şunlardır;
1. İstanbul (92.000), 2. Edirne ( 50,300 ), 3. İzmir ( 45,000 ), 4. Tekirdağ (27,000 ), 5. Bursa ( 25.000 ). (Kaynak, Melih Duygulu- Çingene Müziği)
Çingenelerin Dünya'daki toplam nüfusu ise 17 milyon olarak kabul edilmektedir. Ne yazık ki bulundukları her yerde dışlanmaktadırlar. Buna rağmen ayakta kalabilmeyi başarmışlardır. Şu anda Avrupa'da ve Türkiye'de en düşük eğitim, en yüksek işsizlik seviyesine sahip en marjinal azınlık çingenelerdir.
Çingeneler hakkında söylenmiş o kadar çok söz vardır ki; bunlardan birisi de Mart içeri, Çingene dışarıdır. Gerçekten de bu söylemi doğrulayan çingene atasözü Evde oturan ölür atasözüdür.
Varlıklarını Dünya'nın dört bir yanında sürdüren bu marjinal grup, kimi zaman dışlanıyor, kimi zaman da el üstünde tutuluyor. Yüzyıllardır farklı isimler versek de onlar bizim için hep esmer vatandaş olarak kaldılar
. Çingene toplumunun geçmişleriyle bağ kurmadan, yarınlara dair beklentileri olmadan günlük yaşantılarına bakıp ta bu dünya ile ilişkilerini kestiklerini söylemek doğru olmaz.
Onlar adeta çile çekmek için yaratılmışlardır. Ama bu çile onları dünyadan ve dünya nimetlerinden uzaklaştıracak çile değildir. Tam tersine doğayla ve yaşadıkları hayatla olan bağlarını kuvvetlendirir.
Jean Jaque Rausse'ye göre Tabiat insanı saf ve temiz doğurur. O'na şekil veren çevresidir.der.
Benim de katıldığım bu görüş özetle şöyle demektedir; Yaradan, insanı potansiyel suçlu olarak yaratmaz. İnsan yaradılışında tertemizdir. Onu şekillendiren yaşadığı çevresidir.
Yunus Emre'de der ki; Yaradılanı severim. Yaradandan ötürü.
Ben de diyorum ki insan; insan olduğu için önemlidir. O'nun dili, dini, ırkı, rengi hiç önemli değildir.
Ancak şunu da belirtmeden geçemeyeceğim. Çingenelere karşı sergilenen dışlayıcı tutumun temelinde, onların aldıkları eğitim nedeniyle bazılarının sergiledikleri davranışlar yatmaktadır.
Bize düşen ise onları kimliksiz olarak görmeyip, dışlamaktan kaçınmak olmalıdır.
