Spinoza, "Sevginin ölçüsü, ölçüsüz sevmektir" diyor. Ancak "sevgi özürlü" bir toplum olduğumuz da bir gerçek. Birbirimize sevgimizi ya yeterince göstermiyoruz, ya da göstermek istemiyoruz. Özellikle de çocuklarımıza
İşte, size minicik bir sevgi öyküsü:
Adam, üç yaşındaki kızını, pahalı bir hediyelik kaplama kağıdını ziyan ettiği için azarlamıştı. Küçük kız, koskoca bir paket altın yaldızlı kağıdı, bir kutuyu eğri büğrü sarmak için kullanmıştı. Babasının doğum günü sabahı, küçük kızı, paketi getirip, "Bu senin babacığım" dediğinde çok üzüldü. Acaba gereğinden fazla mı tepki göstermişti, kızına! Bir gece önce yaptığından utanarak, kutuyu açtı ama kutunun içi boştu. Kızına yine çıkıştı:
"Birisine armağan verdiğinde, kutunun içinde bir şey olması gerekir. Bunu da mı bilmiyorsun, küçük hanım?"
Küçük kız, gözlerinde yaşlarla babasına baktı ve titrek bir sesle yanıtladı, babasını:
"O kutu boş değil ki, baba! İçini öpücüklerle doldurmuştum!"
Babası, o kadar üzüldü ki, koştu, kızına sarıldı. Uzun uzun birlikte ağladılar.
Adam, o kutuyu ömrünün sonuna dek sakladı. Ne zaman keyfi kaçsa, ne zaman morali bozulsa, ne zaman kendini kötü hissetse, kutuya koşar, içinden minik kızının sevgiyle doldurduğu hayâli öpücüklerden birini çıkarırdı.
X X X
Bir çocuk ağlıyor, bir yerlerde, içini çeke çeke! Akan burnundan, utanmayı henüz öğrenmemiş diliyle yalıyor, ağzıyla burnu arasındaki sıvıyı. Elleri yumruk yumruk kalkmış, gözlerini ovuşturuyor.
Eşinize, trafiğe, patrona, işinize kızıp da, öfkenizi, çocuğunuza yansıttığınız çok olmuştur, değilmi?
Yaşı, ismi önemli değil, bir çocuk ağlıyor, bir yerlerde, içini çeke çeke!
Çocukları ağlatmayın!
