D E D İ K O D U

?Kişinin yüzüne söyleyemeyeceklerini, arkasından söyleme? bu düşünceye katılmamak mümkün değil. Doğrusu da böyle olmalı. Ancak yaşamın gerçekleri her zaman bu doğrultuda değil ki!
Diyelim iş yerinde müdürünüze kızdınız. Ya da atıyorum, patronunuza kızdınız. Adam hatalı davranışlar sergiliyor. Sizi çok üzüyor. Bu davranışlarını yüzüne söyleseniz; ya sürgün yiyeceksiniz, ya da işinizden olacaksınız. Gerildikçe geriliyorsunuz. ?Karnınızın şişliği? had safhaya ulaşmış. Yapacağınız en akıllı davranış bu sıkıntılarınızı dost bildiğiniz biriyle paylaşmak.
Böyle bir davranış dedikodu değildir. Herkesin yüzüne duramayacağı birileri vardır. Bu annendir, babandır, öğretmenindir, müdüründür, patronundur, vb?
Ancak; dost bildiğiniz kişi bu söylediklerinizi, gider ilgiliye anlatırsa işte gerçek dedikodu budur. Bu yanlıştır. Hatta ayıptır.
Dedikodular nadiren destekleyicidir. Çoğunlukla zedeleyici, zarar verici olurlar. Hatta kulaktan kulağa dolaşırlarsa, kılık değiştirirler. Bazen de aslı astarı olmayan, anlamı tam bilinmeyen sözler uçuşur durur ortalıkta.
Tıpkı ?Bırassa (Baklava) olsa yemem? diyen bir Arnavut´un, ?Pırasa olsan yemem? denildiğinin zannedilmesi gibi.
Bütün dedikodular, pırasa kadar masum olsa keşke. Bazen yuva yıkarlar. Bazen de namus düşkünü(!) babalara, kızlarını vurdururlar. En azından insanlar arasında küskünlüklere yol açarlar.
Bazen de birileri, arkanızdan yapılan bir dedikoduyu, size iyilik olsun diye anlatır.
Bu da çok yanlış. Bırak duydukların sende kalsın. İnsanların arasını bozma.
BİRİSİ ARKAMDAN BİR OK ATMIŞ;
OK BANA DEĞMEMİŞ, YERE DÜŞMÜŞ.
AMA SEN O OKU YERDEN ALDIN,
GETİRİP BENİM KALBİME SOKTUN.
Yere düşmüş okları, dostlarınızın kalbine sokmamanız dileğiyle!...