Yezit dönemidir. İslam topraklarında Emevi yönetimi hâkimdir. Halk ikiye bölünmüştür. Bir kısmı Hz. Ali taraftarı, diğer kısmı da Yezit taraftarıdır.
Hz. Ali taraftarları özellikle önde gelenleri Yezit taraftarlarınca kılıçtan geçirilmektedir. İşin garibi her iki taraf da Müslümandır.
Emevi soyundan gelenler, Haşimi soyundan gelen Hz. Muhammed'in torunlarının derisini yüzerler. Kimilerinin üzerlerine zift döküp yakarlar. Anlayacağınız kan kustururlar.
Ancak ne var ki Yezit taraftarlarında da doğruluktan, iyilikten yana olanlar vardır. Yapılanların yanlış olduğunun farkında olan, kardeşin kardeşe zulmünü onaylamayanlar olup bitenler karşısında son derece üzgündürler. Amma zulme de itiraz edemezler.
Sonunda daha fazla dayanamazlar. Suskunluklarına bir haklılık gerekçesi arama kararı verirler. İçlerinden biri kalkıp Mekke'ye gider. Oradaki ileri gelen İslam Bilginleriyle görüşür. Ve şöyle der: Efendim bizler Yezid'in valilerinin meclislerinde bulunuyoruz. Buralarda alınan kararlar var. Alınan kararların haksız, uygulamaların yanlış olduğunu görüyoruz. Ne var ki ortam müsait olmadığı için sesimizi çıkaramıyoruz, itiraz edemiyoruz. Bu durumda bizim, İslam'a göre, yerimiz hukukumuz, adımız nice olur? Biz nasıl davranalım? Susmazsak kılıcın ucu bize dokunacak.
Bu sorulara İslam Bilginleri şu yanıtı verir: Sizin yerinizin, hukukunuzun ne olacağını bilmem. Kılıcın ucu dokunsa da, dokunmasa da ne yapacağınıza siz karar vereceksiniz. Biz size sadece şunları söyleyebiliriz: Peygamberimizin zamanında sizin gibilere münafık denirdi. Yani korkak ve yarım inançlı. Sizler ne tam Müslüman, ne Yahudi ne de Hristiyan'sınız. Yani sizler ağızlarını Emevi ahırına bağlamış, gönülleri havada, bedenleri cami, havra, kilise gezen beynamazlarsınız. Susarak kurda yardım eden, köyüne köylüsüne, halkına zulmedenlersiniz. Zulme susmak dilsiz şeytanlıktır.
