Önceleri de dağları tutan eşkıyalar vardı. Onlar fermanlara, buyruklara, haksızlıklara karşı çıkmışlardı dağlara. Dadaloğlu, Köroğlu bunlardan bir kaçıydı. Doğaya zarar vermiyorlardı. Buraları kendilerine yaşam alanı olarak seçmişlerdi.
Şimdilerde öyle mi!
Bugün dağları tutan eşkıya kapitalizmin taşıyıcıları olan kapitalistlerden başkası değil.
Şöyle bir dağlara bakın
En güzellerini eşkıya tutmuş.
Kaz dağları dünyanın Alplerden sonra en çok oksijen üreten yeri. Altın madeni aramak amacıyla karnı yarılıp, delik deşik edilmeye başlandı.
Karadeniz'in en güzel yaylaları, yayla evi yapmak bahanesiyle yavaş yavaş yok ediliyor. Dağlarımıza tesisler konuldukça köylülere, yoksullara yani asıl sahiplerine yasaklanıyor.
Akarsularımızın HES'ler yapmak bahanesiyle bir bir ölüm fermanları çıkartılıyor.
Ovalarımız yapı alanlarına açılarak beton yığınlarına çevriliyor.
Nilüfer çayı simsiyah zehir akıyor. Dünyanın sayılı güzel ovalarından olan Bursa ovası sanayileşme adına çölleşti.
Ege ve Akdeniz kıyılarımız sermayenin işgali altında. Giderek betonlaşıyor. Zehirleniyor. Bu gidişle balığı akvaryumda göreceğe benziyoruz.
Vahşi kapitalizmin doymak bilmeyen açgözlü sermayedarları gözünü doğaya dikmiş, onu acımasızca yıkıma uğratıyor.
Tüm bu olup bitenler karşısında bizler ne yapıyoruz?
Sadece susmakla yetiniyoruz. Oysa en kutsal hak yaşama hakkıdır. Birileri doğayı dolayısıyla yaşama hakkımızı yok ederken, bizlerin tüm olup bitene sessiz kalmamız anlaşılır gibi değil.
Var olmanın da yok olmanın da dili, dini, ırkı, mezhebi, milliyeti olmaz. Tüm dünyalılar olarak aynı geminin yolcusuyuz. Sırf düşmanlık olsun, zarar verelim diye bir başka ülkenin ormanlarını yakmak kadar aptalca bir davranış olamaz. Zira doğal kaynaklar insanlığın ortak malıdır. Yunanistan'daki ormanlarda üretilen oksijeni solumayız diyebilir miyiz? Böyle bir şey olabilir mi?
Bir insanın, böyle bir sürece sessiz kalması ya cahilliğiyle ya aptallığıyla ya da kaderciliğiyle açıklanabilir.
Kaderci insan başına gelen her musibeti tevekkülle karşılar. Sesini çıkarmaz.
Aptal ise akıl körüdür.
Anlaşılmaz olan okumuş, yazmış diplomalıların geliyorum diyen tehlike karşısında sessiz kalmalarıdır.
İnsan bir kere doğaya yabancılaşırsa, kendisine de yabancılaşır. Ardından akıl tutulmasına kapılır. Aklı tutulan insan daha sonra odun insan olur.
Çevremize şöyle bir baktığımızda bunlardan ne kadar çok görürüz.
