HANGİ YÜREK DAHA GÜZEL?

Genç bir adam yörenin en güzel yüreğinin kendi yüreği olduğunu iddia ediyormuş. Gerçekten de yüreğinde en küçük bir çizik, en küçük bir çatlak ve yama yokmuş. Herkes onun yüreğinin güzelliğine imrenirmiş.
Derken günün birinde çevreye yaşlı bir adam gelmiş. Yüreğiyle övünen genç adamı bulup; ?Yörenin en güzel kalbinin senin kalbin olduğunu söylüyorsun ama yanılıyorsun delikanlı, çünkü senin kalbin benimki kadar güzel değil? demiş.
Bunun üzerine genç adam ve çevresindekiler yaşlı adamın yüreğine bakmışlar. Üzerinde yarıklar, çizikler, yamalar falan? Ama ne gariptir ki nu yürek çok düzenli ve çok güçlü atıyormuş.
Genç adam; ?Şaka yapıyor olmalısın. Bu kalbi nasıl olur da benimkiyle karşılaştırabilirsin?? demiş.
Yaşlı adam kendisinden emin bir şekilde; ?Evet, seninki mükemmel görünüyor. Görüntü olarak ben seninkiyle yarışamam. Ama bak benim kalbimde gördüğün yarıklar var ya işte onların her biri sevgimi verdiğim bir insanı temsil eder. Kalbimin bir parçasını koparıp onlara verdim ve çoğu kez onlar da bana kendi kalplerinden birer parça verdiler. Ama tam benim parçalarımın büyüklüğünde olmadıkları için arada boşluklar kaldı. Ancak ben o boşluklara üzülmek şöyle dursun, şükrettim. Çünkü onlar bu paylaşılan sevgileri anlatıyor. Bazen de ben insanlara sevgimi cömertçe vermeme karşın onlar bana karşılığını vermediler. Bu derin boşlukların nedeni de karşılıksız sevgilerden ötürüdür. Bunlar bana acı veriyor ama olsun. Onlar da sevgime karşılık vermeyen insanları anımsatıyor. İşte bu nedenle kalbim güçlü ve düzenli atıyor. ?Şimdi söyle bakalım genç adam, gerçek güzelliğin ne olduğunu anladın mı? Hangimizin kalbi daha güzel dersin??
Genç adam gözyaşlarıyla dinlemiş yaşlı adamı. Yanına yaklaşıp kendi kalbinden bir parça vermiş yaşlı adamın titreyen ellerine. Yaşlı adam da kendi kalbinden bir parça koparıp adamın kalbindeki boşluğa yerleştirmiş. Bundan böyle genç adamın da kalbinde sevgi ve dostluk varmış.
Sevgili okurlarım, şu ölümlü dünyada yüreklerimizi sevgi, saygı, dostluk, kardeşlik duygularıyla doldurursak fena mı olur! Bakın birer birer göçüp gidiyoruz bu âlemden. Bedenimiz tüm gün koşuşturmaktan, zihnimiz bütün gün olayları irdelemekten yorgun düşüyor. Gün gelip de geriye baktığımızda ne esen rüzgârların, ne kat edilen yolların, ne kazanılan mevkilerin, ne de edinilen servetlerin bir önemi kalmıyor. Geriye sadece mutlu geçen anlar, sevgi dolan dostlar kalıyor.
Ne dersiniz, şu gök kubbede hoş bir seda bırakabilecek miyiz acaba?