Karamatiler: 9. Yüzyılda ortaya çıkmış ilk İslam komüncüleridir. Aynı zamanda HURUFİLİK mezhebinin atalarıdır. Yine tarihte ŞEYH BEDRETTİN hareketi de bunlara dayanır. Ahilik de Karamatilerden gelir.
İlk yaşadıkları yer Arap Yarımadası`nın güneyidir. Buralarda korsanlık yaparlar. Zenginden alıp fakire vermek genel uygulamalarıdır.
M.S. 930 yılında Mekke`yi fethedip Hacer-i Esved-i kaçırırlar.
İnançlarında, içki haram değildir. Şarap içerler. Güneş doğmadan 2 rekat, güneş battıktan sonra da 2 rekat namaz kılarlar. Yılda 2 gün oruç tutmanın yeterli olduğuna inanırlar.
Kıbleleri Mekke değil, Kudüs`tür.
HURUFİ: "Huruf" Arapça`da "harf" sözcüğünün çoğuludur.
Hurufilik ise harflerin Allah`ın görüntüsü olduğu inancı üzerine kurulu bir mezheptir.
Hurufilik, 1339 yılında Horasan`da doğan ve kendisini son peygamber olarak ilan eden ŞİHABEDDİN FAZLULLAH tarafından 1386 yılında kurulmuş bir mezheptir.
Hurufiler, insanın yüzünde ALLAH yazılı olduğunu düşünürler.
Şöyle ki: Burun kemiği "ELİF", burunun iki tarafı "LAM", gözler de "HA" harfi olarak insanın yüzünde iki taraflı simetrik biçimde Allah yazar.
Bunlar zaman içinde Müslümanlarla birlikte Hıristiyanları da etkilemeye başladılar. Kurdukları inanç sistemiyle iktidarı ele geçirmek istiyorlardı. Etkileri giderek arttı. Sonunda Fatih Sultan Mehmet zamanında saraya sızdılar.
Durumun ciddiyetini Veziri Azam Mahmut Paşa`dan öğrenen Edirne Müftüsü Fahreddin-i Acemi derhal harekete geçer.
Hurufilerin yakılması için fetva verir. Hem de kendisi yakma işlemlerine bizzat katılmıştır.
Bu yazıyı hazırlamaktaki amacım; "Osmanlı hiç kimseyi inancından dolayı yakmamıştır!" bilgisine açıklık kazandırmak içindir.
Şurası unutulmamalıdır: Devletin mezhebi kendisinden başka tüm mezheplere kuşkuyla bakmaktadır. Eline fırsat geçer geçmez de hemen ortadan kaldırır.
Ancak her olay kendi zamanı, kendi mekânı ve kendi tarihi koşulları içinde değerlendirilmelidir.
Osmanlının da Hurufileri yakmasına bu çerçeveden bakmalı ve imparatorluğun suçlanmasına neden olmamalıdır.
