KONUŞULMASI GEREKEN YERDE SUSMAK

Susulması gereken yerde konuşmak nasıl doğru değilse konuşulması gereken yerde susmak da aynı şekilde doğru değildir. Bir konu hakkında doğru bir bilgimiz varsa ve bizden bu konuda görüş isteniyorsa konuşmalıyız. Burada susmak hakikatin anlaşılmasını engeller.  
Hak ve adalet arayanı zor duruma düşürür. Kapalı kapılar ardında konuşmak, üç beş kişi bir araya gelerek dedikodu tarzında konuşmak asla doğru davranışlar değildir. Bu şekilde konuşmak ve davranmak hak ve hakikatin ortaya çıkması şöyle dursun daha güç ve karmaşık sorunların ortaya çıkmasına sebep olur.  Konuşması gereken yerde konuşmayanın kapalı kapılar ardında da konuşmaya hakkı yoktur. Bu tam bir cesaretsizlik örneğidir. Toplumdaki dargınlıkların, küskünlüklerin altında da bu yatmaktadır. Dünyada kötülüğün yayılması sadece kötü insanların kötülük yapması yüzünden değildir. İyi olan insanların konuşması gereken yerde konuşmaması, uyarması gereken yerde susması, engel olması gereken yerde hareketsiz kalması yüzündendir. Madem doğruyu biliyorduk niye konuşmadık? Engel olabilecek gücümüz vardı neden engel olmadık? Kapalı kapılar ardında konuşmak marifet midir? Bence değildir. Hatta böyle kişileri dinlememek en iyisidir. Ne kadar acıtıcı olsa, cezai yaptırımı da olsa doğruyu söylemek en iyisidir. Eğer bunu yapmazsak vicdanımızın bize keseceği ceza çok daha ağır olur. Bu alışkanlığı daha küçük yaşlarda çocuklarımıza kazandırabiliriz. Yaptırım gerektiren bir suç olsa bile çocuğumuzun doğruyu söylemesini çok büyük bir hafifletici sebep sayabiliriz. Bazen de affedebiliriz. Böylece çocuğumuza korkmadan doğruları söyleme alışkanlığı kazandırmış oluruz. Bu şekilde büyüdüğünde çocuğumuz konuşulması gereken yerde konuşur, hak ve hakikatin sesi olur.  Toplumun düzelmesi için atılması gereken en önemli adımlardan biri konuşulması gereken yerde konuşma alışkanlığını kazanmaktır. Bu konuda korkmak, ya da geçici çıkar ilişkilerinin arkasına saklanmak doğru değildir. Toplumda iyiliğin hakim olabilmesi için iyilerin konuşulması gereken yerde konuşma cesaretine sahip olmaları şarttır. Konuşması geren yerde susup üç beş kişi arasında “Aslında ben biliyordum da, söyleyecektim de…” demenin hiçbir faydası yoktur.  
Hele hele doğruyu bildiğimiz mevzularda mahkemelerde tanık olmak iyi bir vatandaşlık örneğidir. Bu tür konularda çekingen davranmak veya kaçınmak doğru değildir. Hem adalet isteyip hem adaletin tecelli etmesine katkı yapmaktan kaçmak büyük bir çelişki ve tezattır. O halde yapılması gereken konuşulması gereken yerde konuşmaktır. Böyle davranmak içinde yaşadığımız topluma yapacağımız en büyük iyiliktir. O zaman o toplumda çıta yükselir. İyilikler yaygınlaşır, kötülükler marjinalleşir. Konuşulması gereken yerde konuşacağımız, hak ve hakikatin ortaya çıkmasına katkı yapacağımız, böylece iyilik ve güzellik dolu toplumu birlikte kuracağımız o güzel ve mutlu günlere beraberce el ele.