Sevgi; içgüdüseldir. Çocuğunu koruyan bir anne onu içgüdüleriyle sever.
Sevgi, ilkel insanlarda da vardır; saygı ise tamamen bilincin ürünüdür.
Saygı, değer vermektir. Değer, bilmektir.
Bir toplumun ne kadar uygar olduğu, o toplumu oluşturan bireylerin birbirlerine ne kadar saygılı olduklarıyla birebir orantılıdır.
Saygıda içtenlik vardır biçimsel değildir.
Sevgi ile saygı arasındaki farkı şöyle bir benzetmeyle anlatabiliriz: "Kendimi seviyorum. Öğretmenime saygı duyuyorum."
Saygı insan hayatının her alanında var olmalıdır. Gerçekte böyle midir? Gelin hep beraber böyle olmadığını görelim.
Önce insan hayatına saygımız yok.
Tıp Fakülteler açıyor, doktorlar yetiştiriyoruz. Sonra da sokak gösterilerinde yaralanan insanlara yardım ettiler diye onlara soruşturma açmaya kalkıyoruz.
Kadına saygımız yok. Anamız, kızımız, kız kardeşimiz olan bu kadınlardan her gün birkaç tanesini öldürüyoruz. Arkasından da dönüp "Canım O da kim bilir ne yapmıştır?" diyebiliyoruz.
Kadına saygımız olmadığı bir yana kendi kadınımıza bir kat daha fazla saygımız yok. Kendi kadınımıza karşı işlenen cinayet oranı % 400 artarken gıkımız çıkamıyor. Amerikalı kadın için nerdeyse tüm basın ağıtlar yakıyor. Ona üzünülmesin demiyorum ama bizimkilere de iki satırlık yer ayrılsın istiyorum.
Zamana saygımız yok, onu kullanmayı bilmiyoruz.
Doğaya saygımız yok. Bir hayvanat bahçesi bile yokken gökdelenleri sıra sıra diziyoruz. Şehirlerin en müstesna semtlerindeki parkları A.V.M.`lere kurban ediyoruz.
Lüks arabalara biniyoruz, trafik kurallarına saygımız yok.
Yaptığımız işe saygımız yok.
Emeğe saygımız yok.
Bilgiye, bilime, bilene saygımız yok.
Sanata saygımız yok, yetmiyor içine tükürüyoruz.
Büyüklerimize saygımız yok.
Küçüklerimize, çocuklarımıza saygımız yok.
Yöneticilerimize saygımız yok. Sadece onlardan korkuyoruz.
Yöneticilerin de bize saygısı yok.
Kendimize, kendi hayatımıza saygımız yok. Günü geçirmeye bakıyoruz.
Saygımız yoksa biz de yokuz.
Bu durumda bize de yazık, insanlığa da yazık.
