Nail Güreli, çok sevdiğim, hem meslek yaşamını, hem de kişiliğini örnek aldığım gazetecilerden biridir. Aynı, Orhan Erinç, Turgay Olcayto, Tufan Türenç gibi
Meslekteki bu büyüklerimin, gazetecilikteki başarılarının yanı sıra alçak gönüllü kişilikleri, insani yönlerinin güçlülüğü de her zaman etkilemiştir, beni
Gazeteciliğin, son yıllarda, ne yazık ki "güvenilmeyen meslekler" arasına girdiği bir gerçek. Çünkü, gazeteler, gazetecilerin önemli bir bölümü, meslek ilkeleri ve ahlâkından uzaklaşarak, kişisel çıkarların peşine düşüp, halkın gerçek gündemi ve sorunlarından uzaklaştılar. Siyaset ve ticaretin çekiciliğine tutsak oldular. "Önce insanım, sonra gazeteci" diyenlerdenim. Çünkü gazetecinin, kamuoyuna öncelikle güven vermesi gerektiğine inanıyorum. Amatörlük dönemim dahil, 40 yılı aşan meslek yaşamımda, öncelikle güven vermeye özen gösterdim. Yazılmaması koşuluyla anlatılanları asla ve asla kaleme almadım. Gazetecilik kimliğimi hiçbir zaman başka bir amaç için kullanmadım. Bir olayı kaleme alırken, bulunduğum ortamdaki konumumu hiç göz ardı etmedim.
1980`li yıllara dönüyorum, şimdi.
Balıkesir bölgesi futbol hakem ve gözlemcileri, Bandırma`daki bir dayanışma yemeğinde bulunuyorlar. Ben de yemeğe, gözlemci kimliğimle katılıyorum, gazeteci olarak değil. Masamda, o yıl A klâsmanında düdük çalan Oktay Taner ile B klâsmanı hakemi Kemal Kayral da bulunuyor. Bir ara, Taner ve Kayral, tartışmaya başlıyorlar. Hava birden gerginleşiyor ve Kayral, bir anda cebinden çıkardığı çakıyı, karnına saplayıveriyor. Fotoğraf makinesi önümde. Bir kare bile çekip, o zamanlar muhabirliğini yaptığım İstanbul gazetelerinden birine göndersem, spor sayfalarının manşetini süsleyecek bir haber
Ama yapmıyorum. Çünkü, o akşam masada, gazeteci kimliğimle değil, futbol hakem gözlemcisi olarak yer alıyorum. Hatta hakem arkadaşlarla birlikte Kemal Kayral`ı kucaklayarak, hastaneye götürmek üzere bir otomobile bindiriyoruz. Neyse ki, başarılı bir futbol hakemi ve iyi bir insan olarak tanıdığım, hâlâ dostluğumuzun sürdüğü Kayral, hastanede gerçekleşen müdahaleyle yaşama dönüyor. Olay, yaklaşık bir ay sonra yaygın basına bir şekilde yansıdığında, önemli bir yankı yaratıyor. Olayı fotoğraflamayıp, haber olarak işlemediğim için hiçbir zaman üzülmüyor, pişmanlık duymuyorum. Çünkü, önce insanım, sonra gazeteci! Hiçbir haber, insan yaşamından değerli değildir ve insan yaşamının söz konusu bulunduğu yerde, gazeteciliği unutmak kadar doğal bir davranış düşünemiyorum. Yine yürekten inanıyorum ki, gerektiğinde ifade özgürlüğünün de bir sınırı vardır. O sınır ise öncelikle insan yaşamıyla yakından ilgilidir. Çünkü, en kutsal hak, yaşama hakkıdır.
