Her devirde güçlüden, ezenden yana olanlar vardır. Üstelik bu yandaşlılıklarını akıllılık sayarlar.
Tüm emperyalistler, tüm dikta yönetimleri böylelerini birer maşa, birer kerpeten mazlumların boynuna atılmış birer kement gibi kullanırlar.
Bunların yanında, yanı başlarında susmayı, kendi kabuğuna çekilmeyi bir yaşam biçimi olarak benimseyenler vardır. Suskunluğu öylesine benimsemişlerdir ki, kişiliklerinin simgesi haline getirmişlerdir. Tek silahları susmaktır.
Oysa; bilmezler mi ki; her adaletsizlik biraz da kendilerinin eylemsizliklerinden güç alır.
Bilmezler mi ki; suya sabuna dokunmayanlar temiz sayılmaz.
Bilmezler mi ki; haksızlıkları görüp de sessiz kalmak "Dilsiz, dinsizliktir."
Bilmezler mi ki; sustukça, haksızlığa uğrama sırası bir gün de kendilerine gelecektir.
Bir grup insan da vardır ki; baskıya boyun eğmeyen, gelene ağam gidene paşam demeyen, hiçbir dikta yönetimine maşalık etmeye, insanlık onurunu bir hazine gibi saklayanlardır.
İşte Uğur Mumcu böyle biriydi.
Onu çok sık hatırlıyoruz. Hatırladıkça içimiz yanıyor.
24 Ocak 2012 tarihi katledilişinin 19. yılıydı. Ne yazık ki katilleri halen bulunmuş değil. Böyle olması da acımızı bir kat daha artırıyor.
Biz onu susurluk kazasında hatırladık.
Biz onu Öcalan yargılanırken hatırladık.
Biz onu irticacıların, tarikatçıların kasetlerini TV`lerde bir korku filmi gibi izlerken hatırladık.
Biz onu açılmasıyla kapanması bir olan yolsuzluk dosyalarının bir bir rafa kaldırılmasıyla hatırladık.
Biz onu halkın emeğini bin bir yalanlarla, sömürerek, büyüttükleri pastalarını salyalarını akıtarak yiyenleri gördükçe hatırlıyoruz.
Biz onu emperyalist güçlerle yerli işbirlikçilerinin dayanışma içinde olduklarını gördükçe hatırlıyoruz.
Biz onu paramızın dolarla, dilimizin İngilizceyle değiştirildiğini gördükçe hatırlıyoruz.
Biz onu kafamızın öylesine karıştığı tomruklarla kürdanların birbirine karıştırıldığı bu günlerde de çok arıyoruz.
Uğur`un alnı daima açıktır. Bu açıklık sadece suçlularının döküklüğünden değil, daima haktan, hukuktan, doğrudan yana olduğu içindi.
Sanki yaşamının kısa süreceğini bilirmişçesine ne çok çalışmıştı. O kısacık ömrüne ne kadar çok başarılı çalışma sığdırmıştı.
O sadece bir gazeteci, bir yazar değildir. "Dağ gibi kara yağız birer delikanlıydık" (
) ecelsiz öldürüldük, dövüldük, vurulduk, asıldık vurulduk ey halkım unutma bizi" diyerek ecel beşiğini halkı için sallayan bir vatanseverdi. O karanlığa karşı bir intihar komandosu gibi savuran, karanlığa sıkılmış bir yumruk açılan yumruklarının içinden özgürlük güvercinleri uçuran bir aydındı.
Sevgili Uğur`umuz nur içinde yat mekanın cennet olsun.
Yazımı Ataol Behramoğlu`nun kendisi için yazmış olduğu bir şiirle bitiriyorum.
"Günümüzde insan olmanın,
Çok ağır bedeli var.
Ya parçası olacaksın alçaklığın
Ya seni parçalayacaklar.
Oysa insan olmak
Çoğalabilmektir başkalarıyla.
İnsansın, birinin canı yanarken
Senin de canının yanıyorsa
Bir bombayla canına kıyılan
Çoğalmasını bilen biriydi.
Daha az Uğur Mumcuy`duk dün
Daha çok Uğur Mumcu`yuz şimd
