Televizyon Ekranları Büyüdükçe Seyredenlerin Beyni Küçülüyor

Akşam olduğunda birçok evde hemen hemen aynı manzara?
Yemek alelacele yenmiştir. Evin kadını sofrayı bir çırpıda toplayıverir. Bulaşıkları makineye dizer. Çayı ocağa koyar. Haberler sona ermiş dizi saati gelmiştir. Ailecek televizyon karşısına geçilir. Evin babası çoğu kez yan çizer. Çünkü onun spor saati vardır. Bazı babalar da, ki bunların sayısı giderek azaltmaktadır, sosyal içerikli programlar izlemek isterler. Tek televizyonlu evlerde kumanda kavgası başlar. Çoğu kez evin hanımı bu mücadeleyi kazanır çünkü hane halkının çoğunluğu kendisinin yanındadır. Ekonomik durumu iyi olan aileler ikinci bir televizyonla bu sorunu halletmişlerdir.
Dizi başlar. Çaylar içilir. Yanlarına bol kekli kurabiyeli tabaklar eklenir. Arkadan çerez ve son olarak da meyve gelir.
Dizilere öylesine dalınır ki evin içerisinde çekirdek çıtlamasından başka ses duyulmaz. Bazen dizideki oyuncunun rolü gereği yaptığı hareketler üzerine yorumlar yapılır. Aile üyelerinden bazıları kendisini öylesine kaptırır ki adeta oyuncularla kavgaya tutuşur.
Zaman gece yarısına doğru ilerlemiş dizi ya da magazin programları sona ermiştir. Artık yatma saati gelmiştir. Bütün gece boyunca mideler doldurulmuş ama kafalar boş kalmıştır. Zaman duyguların güdümünde geçmiş olup aklı kullanma gereksinimi duyulmamıştır.
Her gece bir öncekinin fotokopisidir.
Sevgili okurlarım, biyoloji bilmenin en temel kuralı ?KULLANILMAYAN ORGAN DUMURA UĞRAR?dır. Yani körelir.
Beyin de bir organdır. Eğer onu kullanmazsanız o da zaman içinde körelir.
Bu arada ekranların büyümesiyle bedenler de büyür. Sonuçta insanlar daha genç sayılabilecek yaşlarda unutkanlıktan yakınmaya başlarlar. Şu türden söylemler çokça işitilmeye başlanır; ?kızııım bak, şeyin altında şey var, onu al getir.? Konuşmalarda eeeelemeler, ıııılamalar sıkıcı bir hal alır.
Bizim çocukluğumuzda geceler böyle geçmezdi. Uzun kış geceleri, ev oturmaları yapılırdı. Erkekler kahveye, kadınlar komşuya giderdi. Çocuklar annelerinin dizinin dibinde, hep beraber sobanın başında topluca oturulur, sohbet edilirdi. Çok ender olarak küllü mısır kaynatılır, nohut kavrulur ya da mısır patlatılırdı. Masalcı anneler masallar anlatırdı. Şimdilerde düşünüyor ve farkına varıyorum da anlatılan masallar hayal gücümüzü ne kadar çok geliştiriyormuş. Bilmece faslına geçilirdir. Onlar da tam anlamıyla birer egzersizdi.
Televizyon elbette izlenmeli, diziler de izlenmeli ama bunlar insanın aklıyla alay eden cinsten olmamalı. İzleyenlerin bilgisine, görgüsüne katkıda bulunmalı.
Sevgili okurlarım ne olur birazcık da okumaya zaman ayırın. Unutmayın, beyni en diri tutan şey okumaktır. Biz okumayan hatta okuyanın küçümsendiği bir toplumuz. Örneğin Türkiye´de 25 kişiye bir kitap düşerken, Japonya´da bir kişiye 25 kitap düşüyor. Yani Japonlar Türklerden 625 kat daha fazla okuyor.
Umarım vermek istediğim mesaj yerine ulaşmıştır?