VAROŞLARIN ÇOCUKLARI

Varoşlarda doğup büyüyen, ya da sonradan gelip yerleşen çocuklar ne köylü, ne de kentlidir. Bunlara KENTKÖYLÜ denmesi daha yerinde olur.
Gecekondularda yaşarlar. Daha sabahın köründe her gecekondudan beş-altı çocuk fırlar sokağa. Uyku sersemliği içindedirler. Çoğunun elinde ya reçele bulanmış, ya da margarin yağ sürülmüş bir dilim ekmek, yüzlerine, gözlerine bulaştıra bulaştırarak büyük bir iştahla yerler. Zira bu çocukların, üstlerini başlarını kirletme gibi bir dertleri yoktur.
Oyun yerleri çoğunlukla dere boyları, çöplükler, lağım kuyularının yanı başlarıdır. Çok azı parklarda oynama şansına sahiptir.
Kim kimi dövmüş, kimde silah var, kim kimi seviyor, kim cezaevine girmiş ilk onlar duyar. Tüm araba ve cep telefonu markalarını bilirler. Yine televizyon dizilerindeki hele de vurdulu kırdılı dizilerin tüm kahramanların adlarını bilirler. Sadece bilmekle kalmazlar; onları rol model olarak benimserler.
Hemen hemen hepsinin hayalini ünlü bir futbolcu, ya da bir arabesk sanatçısı olmak süsler.
Korkusuzdurlar? Ölü görünce bile korkmazlar. Semtlerinde, sokaklarında hayvanların boğazlanmalarını büyük bir merakla izlerler.
İçlerinden bisikleti olan ya da cep telefonuna sahip olan lider kabul edilir. Hale bir de futbol topu olan çocuğun tafrasından geçilmez. Oyunun tüm kurallarını o koyar. Uymazlarsa derhal topunu almakla tehdit eder diğerlerini.
Başıboş yaşıyorlar gibi görünseler de yine de hepsinin sorumlu tutulduğu bir takım işleri vardır. Mesela her bir çocuğun kendinden küçük kardeşine bakmak gibi bir yükümlülüğü vardır.
Mahalle bakkalından veresiye mal koparabilmeyi daha küçükken öğrenirler.
Biraz büyüdüklerinde su satıcılığı, mendil satılıcılığı işlerine başlarlar. Trafiğin sıkıştığı yerlerde araba camı silebilmek için ölümüne atlarlar arabaların arasına.
Şansız olanlar çetelerin eline düşer. Ya dilenci, ya hırsız ya da azılı birer kapkaççı olarak yetiştirilirler.
Sigara içmesini, içki içmesini, bayram namazlarında namaz kılmasını öğrendikten sonra bir de müstehcen yayınları izlemeye başlamışsa, gayri kendilerini çocuktan saymazlar.
Birazcık şanslı olanlar bir yerlere ayakçı, çırak olmayı başarabilirler. Kimileri ayakkabı boyacılığı yapar? Hiçbir işi başaramayanlar da aile bütçelerine katkıda bulunabilmek için çöp kutularını karıştırırlar.
Büyüyünce ne olacaksın diye sorulduğunda üçünden ikisi ?Bilmiyorum? diye yanıtlar.
Üstün yetenekliler, aşırı çalışkanlar dışında çoğu başarısız öğrencilerdir.
Çocuğun gelişmesinde, karakterinin belirlenmesinde katılım kadar çevre de önemlidir.
Ünlü düşünür Halil CİBRAN şöyle der : ?Bir elmanın bağrında bir elma bahçesi gizlidir. Siz o tohumları verimsiz bir toprağa ekerseniz ondan hiçbir şey olmaz ?
Anlayacağınız ?çölde çiçek açmaz?.
Tüm etkililere, yetkililere sesleniyorum.
Şairin ?Orda bir köy var uzakta
gitmesek de görmesek de
O köy bizim köyümüzdür?
dediği gibi; bu çocukları sevsek de, sevmesek de onlar bizim çocuklarımız?
Yarınlarımızı bu çocuklara emanet edeceğiz.
Çocuğun yetişmesinde çevrenin önemi kavranmalıdır.
Birey, dernek, medya, devlet kurumları ilgili ilgisiz herkes üzerine düşeni yapmalıdır. Bana ne deyip, burun kıvırıp geçersek ileride fatura hiç şüpheniz olmasın hepimize çıkacaktır.