YAŞAM BİLGELİK İSTER

İnsanoğlu dünyaya geldikten sonra ayakları üzerinde durabilmeyi ve yaşamını sürdürmeyi en zor başarabilen canlıdır. Kendi kendine yetebilecek duruma gelmesi yıllar alır.
Yaşama ustalığını öğrenenleri bir yana koyarak genele baktığımızda, şunlara tanık oluruz; İnsan denen canlı öncelikle bir arada yaşamayı öğrenmiyor. Eşitlikçi, adaletli bir dünya yaratamıyor. Ezenler ezilenler, sömürenler, sömürülenler, varsıllar, yoksullar?vb sınıflar yaratıyor. Çıkar kavgaları hiç bitmiyor. Birbirinin inançları saygı duymuyor. Hiç de mantığı ve anlamı olmayan din, mezhep savaşları çıkartıyor.
Kendinde olağanüstü güçler vehmediyor. Hayal gücünün ve aklının sınırları olduğunu kabule yanaşmıyor. Sınırlarını aşan bilgilerinin var olduğunu uyduruyor; uyarsa mutlu, uymazsa mutsuz oluyor.
Yanıldığını kabulde zorlanıyor. Düşünmeyi akıl yürütmeyi sevmiyor. İnancın kolaycılığından kurtulamıyor. Kafası daha çok bilimsel yobazlığa yatkın. Tembel ve rahatına düşkün. Teknolojiyi geliştirmiş ama onun bağımlısı olmuş. Ekran bağımlısı olmuş. Tuvalete bile nerdeyse arabasıyla gidiyor.
Bilgisi sürekli arttığı halde bunca bilgiyle nasıl yaşanacağını bilmiyor. Bilgilendikçe cahilliğinin arttığının farkında olamıyor.
Eeeeey insanoğlu! Allah seni hiçbir canlıya vermediği yeteneklerle, olanaklarla yarattı. Ama şunu unutma sen ?eksiklisin?. Ve bu eksikliğin hiçbir zaman tam olarak giderilemeyecek. Bir düşünür şöyle der:
?Öğrendikçe ne kadar az şey bildiğimin farkına vardım.?
Yine başka bir düşünür de bilgi konusundaki düşüncelerini şöyle ifade eder:
?Eğer bilmediklerim kitaplar halinde gelse ve ben de bu kitapları üst üste koysam, göğün en yüksek katına çıkabilirdim.?
Eksikliğini gidermeye çalışmak kadar, onu kabullenmek de çok önemli bir erdemdir. Eksikliği kabul her ne kadar zor olsa da korkaklık ve yılgınlık değildir. Eksiklik duygusunun farkında olmak haddini bilmektir.
Sevgili okurlarım, gelin eksik olduğumuzu kabullenme ile başlayalım. Neden eksikli olduğumuz anlamaya çalışalım. Eksiklerimizle olanaklarımızı barıştıralım. Yunus Emre´nin dediği gibi ?KİŞİ KENDİN BİLMEK GİBİ İRFAN OLMAZ.? Bu sözden esinlenerek kendimizi tanımaya çalışalım. Gücümüzün nelere yetmeyeceğini bilelim.
İnsanoğlunun eksikliği de olanağı da tükenmez. YÂRE VARSA ÇARE DE VARDIR.
Yaşamak cesur insanların işidir. Ustalık ister, bilgelik ister.
İnsan dediğin eksikliğinin farkına vardığı ve onu kabul edip gidermeye çalıştığı oranda güçlüdür.