Ey Hayat” ve Ahmet Batu

Ahmet Batu’nun, üçüncü şiir kitabı elimde: “Ey Hayat”
Batu, kitabının arka kapağında, şöyle diyor:
“İlk şiirimi ortaokul sıralarında bir edebiyat ödevi olarak yazdım. Yaşıyorsa uzun ömürler, öldüyse rahmet dilediğim, edebiyat öğretmenim Türkân Kazancı, o gün, ‘Sende iş var çocuk, sakın bırakma, yazmaya devam et’ demişti. Öğretmenimin sözünü dinledim. O günden sonra, farkında olmadan şiir, yaşamımın bir parçası oldu. Kalemi hiç bırakmadım elimden…”
Ahmet Batu gibi benim de yaşamımda edebiyat öğretmenlerimin izleri büyüktür. Şehit Mehmet Günenç Lisesi’ndeki öğrencilik yıllarımda Esin Kocabay ve Peyman Kırımlıgil, Yüksek Öğretmen Okulu’nda ise Mehmet Ali Tanyeri ve Sadiye Akay gibi öğretmenlerimin, hem öğretmenlik, hem de gazetecilik mesleklerini seçip bir yerlere gelmemdeki payları çoktur. Lisede, çıkardığımız duvar gazeteleri, konu tartışmaları(münazara), bilgi yarışmaları, sahnelediğimiz tiyatrolar, sınıf içindeki edebiyat tartışmalarımız, sevgili Ahmet Batu gibi yolumu çizmemde çok önemli rol oynamıştır.
Gelelim, daha önce de “Gelincik Tarlası” ve “Sobe” isimli iki şiir kitabı bulunan Ahmet Batu’nun son kitabı olan “Ey Hayat”a…Bir solukta okudum. Yaşama büyük bir tutkuyla bağlılık, yaşamın her anından zevk alma çabası, gerçek dostlukların değeri, sevgi ve aşkın büyüsü, özlem, unutulmak korkusu, umutlar, umutsuzluklar…
İşte, insanı sarsan bir şiir, Batu’dan…”Anmayacaksın”
“Ne kadar anlatsam içimdekini,
Sen, beni asla anlamayacaksın
Yolunda beklerken ölürsem bir gün,
Benim yandığım gibi yanmayacaksın
Ben, bir dünya kursam ikimiz için,
Sen, beni rüyana bile almayacaksın
Adın, bir yemin gibi yer etmiş bende
Sen benim, ismimi bile anmayacaksın…”
Ahmet Batu, “Şiir, yaşamın ta kendisi…” derken haklı. Acı-tatlı anılar, mutluluk-mutsuzluklar, umutlar-umutsuzluklar, şiirlerde dile gelir, her zaman.
İşte, “Kimindir Hüzün” isimli dizeler:
“İçimdeki kederler, ben yaşadıkça büyür,
Saf saf olmuş acılar, sanki soframda öğün
Ellere her gün bayram, onlara her gün düğün,
İyi bir şey olsaydı, bize kalır mıydı hüzün?
Mutluluk dağılırken, neredeydin ey gönül?
İçimdeki bulmaca, bir kerecik de çözül
Neden bu çekilenler, hiç gülmeyecek mi yüzüm?
İyi bir şey olsaydı, bize kalır mıydı hüzün?”
Kitapları da çocukları gibidir, yazarların…”Ey Hayat”la yeni bir çocuğuna daha kavuşan sevgili Ahmet Batu’yu kutluyor, daha nice kitaplarıyla buluşmayı diliyorum.