Yıllar çok çabuk geçiyor
Özelikle bizim gibi günün büyük çoğunluğunu sorunlar ile geçiren ve çözümler için uğraş veren toplumlarda sanırım günler daha bir çabuk geçiyor gibi.
Geçtiğimiz günlerde park yerinde gördüğüm 1969 model Wolkswagen tipi bir araca bakınca günlerin su gibi aktığını bir kez daha fark ettim diyebilirim. Etrafında dolaşıp dururken aklıma hep 80`li, 90`lı yıllarım geldi.
İlk aracımdı benim onunla yolculuk etmek büyük bir keyifti bizim aile için. Hatıraları da çoktu. Tatil yollarında nasıl yollarda kaldığımızı, parça bulmak için nasıl koşuşturduğumu bu şirin tosbağanın yanında hatırlarken yine de güzeldi o günler dediğimi iyi hatırlıyorum. Hatta ehliyetimi aldıktan sonra çıktığım bir gezide uzun bir uğraş sonrası zorlukla sollayabildiğim römorklu bir traktörü hatırlayınca ailece nasıl güldüğümüzü hatırlarken hem acemiliğime hem de yeteneksizliğime nasıl öfkelendiğimi hiç ama hiç unutamıyorum.
Aslında toplum olarak gerçekten çok hızlı bir değişim içersindeyiz bu gün. Her şeyimizi değiştirmeye çalışırken geçmişi hatırlatabilecek, güzel anılarımızı bizlere geri vererek geçmişi bir kez daha yaşatabilecek hemen hemen her şeyimizi elden çıkarmakta olduğumuzu görüyorum. Örneğin bahçeli evlerden apartmanlara taşınırken geride neler bıraktığımızı sanırım arandan yıllar geçince ancak anlayabileceğimizi düşünüyorum. Yine büyük babamızın bir koltuğunu dahi elimizde tutamıyoruz. Ev eşyalarımızı değiştirirken beraberinde anılarımızı da çöpe attığımızı maalesef göremiyoruz. Örneğin bugün rahmetli babamdan kalan birkaç eşyadan birisi olan o çok sık kullandığı transistörlü radyoya bakınca inanınız hep küçüklüğüm aklıma geliyor. Hele akşamları rahmetli babımın büyük bir keyifle bahçede çayını içerken dinlediği saz eserlerini bu gün aynen o günlerde olduğu gibi çok iyi hatırlıyorum.
Aslında sadece ev eşyalarımızı değil bu gün kentlerimizi de çok çabuk değiştiriyoruz artık. Önemli diyebileceğimiz, hatırası olabileceğini düşündüğümüz birçok yeri yıkıp yerine modern diyebileceğimiz değişiklikleri kondurmaktan hiç çekinmediğimizi düşünüyorum.
Bir bakıma ben tüm bunları kültürel kayıplar olarak görüyorum. Dolayısıyla geçmişten kalan örneklerimizi elden çıkardıkça gelecekte gelecek kuşaklara sunabileceğimiz çok şeyin yokluğu ile karşılaşacağımız bir gerçektir. Dolayısıyla pişmanlıklar neyi değiştirecek bilemem ama mutlaka bunları düşünmemiz gerekir diyorum. Örneğin bu gün 45`lik bir pikabın varlığı çok önemli bence. Eski türküler ve eski şarkıların bir pikaptan dinlenmesi herhalde çok anlamlı olmalı.
Sonuç olarak bu konuda neler yapılabilir çok da bilemem ama en azından evlerimizde kalan tarihi nitelikli eşyaları korumalıyız diyorum. Yine yaşadığımız kentlerimizde önemli bulduğumuz alan veya ne bileyim çok kimse üzerinde hatırası olabilecek kahvehane gibi yerleri yerel yönetimler katkısı ile korumamız gerektiğini düşünüyorum. Özellikle hatıralar olarak baktığımda hatıraların kişi yaşamında geçmişi bir kez daha yaşatarak adeta ömrü uzatan çok değerli araçlar olarak görüyorum. Elbette üzüldüğümüz hatıralarımız da çok vardır ama genellikle iyi şeyleri hatırladığımızı düşünürsek bu konuya dikkat çekmek istedim.
