Son zamanlarda başarı(!) adı verilen virüs öylesine yayıldı ki tedavisi olanaksız görünüyor.
Herkesi Amerikalıların beynimize yerleştirdiği kazananlar ve kaybedenler kavramına göre yargılıyoruz.
Başarıdan anlaşılan; daha çok para, daha çok mal, daha çok otorite vb.
Peki, bunlar çoğalınca insanın derinliği mi artıyor? Dünyaya uyumu mu artıyor? Sevgi, saygı, iyilikseverlik, güzel sanatlardan zevk alma gibi kaybolmayan değerleri mi artıyor?
Hayır. Hiçbiri olmuyor bunların. Aksine sahip olduklarını maddi değerler arttıkça kaybetme korkuları artıyor. Korkuları arttıkça mutlu olamıyorlar ve sağlıkları bozuluyor.
Soruyorum size, evinde altınlar, dolarlar saklayan mı rahat uyur yoksa kendi yağında kavrulacak kadar parası olanlar mı?
Bu soyut şan-şeref-para-iktidar tutkusu arttıkça hastalanıyorlar. Konuşurken dilleri dolaşıyor, dişleri kilitleniyor. Birbirlerini kıskanıyorlar, birbirlerinden nefret ediyorlar. Hep el freni çekik yürüyen bir otomobil gibiler. Sonunda balatalar sıyrılıyor, erkenden lastikler kabaklaşıyor.
Sevgili okurlarım, hiçbir başarı, küçük bir çocuğun gülümseyişindeki mutluluğu veremez.
Hiçbir başarı, başını okşadığınız köpeğin gözlerindeki sevgi dolu bakışların hazzını yaşatamaz.
Hiçbir şöhret, baharda rengârenk çiçeğe konmuş bir kelebeği seyretmek kadar değerli olamaz.
Yine insanları sevmenin derinliği hiçbir iktidar ile değişilemez.
Ömür denilen şey, bir bilinmeyen ile başka bir bilinmeyen arasındaki bir solukluk süre değil midir?
Yine dünya bir penceredir. Her gelen şöyle bir bakar geçer diyemez miyiz?
O halde bu hırs, bu kendini yırtma niye?
Bakın Yunus yaşamı ve ölümü nasıl anlatıyor?