Bana Dokanmayan Yılan Bin Yaşasın Diyenlere...

Çiftlik evinde yaşamakta olan fare bir gün ev sahibi ve karısının bir paket açtıklarını görür. Merakla bakar. Paketin içinden nasıl bir yiyecek çıkacak diye izlerken bir ne görsün; fare kapanı.
Hemen bahçeye koşar. Orada yaşayan hayvanlara haber verir. ?Evde fare kapanı var! Evde fare kapanı var!? der.
Tavuk kafayı kaldırır. Umursamaz bir tavırla fareye: ?Bu sizin için çok ciddi bir sorun olabilir ala beni hiç ilgilendirmez? diyerek çeker gider.
Fare bu kez koyuna koşar. ?Evde fare kapanı var! Evde fare kapanı var!? der.
Koyun da ilgilenmiş gibi görünür ama pek de oralı olmaz. ?Emin ol fare kardeş (!) senin adına üzgünüm. Ancak elimden dua etmekten başka bir şey gelmez? diyerek oradan uzaklaşır.
Fare bu kez ineğe yönelir. ?Evde fare kapanı var! Evde fare kapanı var!? diyerek seslenir.
İnek ?Senin için üzüldüm ama benim burnumu sokacağım bir iş değil? diyerek gider.
Oraya buraya koşuşturmaktan nefes nefese kalan fare, yalnızlığının farkına varır. Fare kapanı ile tek başına başa çıkmaya çalışacağını anlar.
Derken bir akşam evde alışılmadık bir ses duyulur. Sese koşan çiftçinin karısı karanlıkta kapana, zehirli bir yılanın kuyruğunu kaptırdığını görmez ve yılan da onu ısırır.
Çiftçi derhal karısını hastaneye götürür. Eve dönüşlerinde kadın ateşler içindedir. Eh! Ateşli insana yiyecek olarak ne verilir: elbette sıcacık bir tavuk çorbası.
Tavuk acilen kesilerek pişirilir. Suyundan yapılan çorba kadına içirilir. Ama kadın iyileşmez. Eş, dost, hısım akraba ziyaretine gelirler. Adam da misafirlerini ağırlamak için koyunu kesip pişirmek zorunda kalır.
İlerleyen zamanlardan çiftçinin karısı iyileşemeyerek ölür. Cenazesi çok kalabalık olur. Bu sefer de cenazeye gelenleri doyurmak için ineği keser.
Tüm bu olup bitenleri deliğinden izleyen fare şöyle düşünür: ?Sevgili dostlarım, sizin için hiçbir anlam taşımayan ama benim için çok büyük tehlike taşıyan fare kapanına kayıtsız kalmakla başınıza nelerin geldiğini anlamanız için vakit çok geç.?
Hayat çok kısa! Hepimiz aynı halı tezgâhının dokuduğu halıların birer iplikleriyiz. Öyle ya da böyle hayatlarımız birlikte dokunuyor.
?AYARI BOZULAN KANTAR, GÜN GELİR SİZİ DE TARTAR.?