Prusya Kralı Büyük Frederik, Postsdam ormanlarında gezinirken, bir değirmenin bulunduğu tepenin yanındaki alçak bir tepe üstünde durur ve değirmeni satın alarak, yerine saray yaptırmak ister.
Ama değirmenci Sans-Souci’yi bir türlü razı edemez. Kral, değirmenciyi ikna etmek için önce değirmene, değerinin kat kat üstünde para ödemeyi teklif etse de, Sans-Souci, “Olmaz! Satılık değil bu değirmen” der. Kral, bu yanıta kızarak, “Sen, benim Prusya Kralı olduğumu bilmiyor musun yoksa?” diye sorunca, “Biliyorum, biliyorum” der Sans-Souci ve şunları söyler:
“Sen de benim, bu değirmenin tapusunun sahibi olduğumu bil!”
Kral, iyice köpürür ve “Zorla alırım öyleyse. Bakalım, o zaman ne yapacaksın?” der.
Değirmenci, bu söz üzerine hiç telâşa kapılmadan, “Berlin’de hâkimler var!” yanıtını verir.
Kral, bu yanıt üzerine, ıslah ettiği mahkemelerin adaletine, kendi aleyhinde de güvenildiğini anlar ve bu yel değirmeninin, Prusya Krallığı sürdükçe korunmasını isteyerek, onun daha altında bulunan tepeye sarayını diker ve ismini “Sans-Souci Sarayı” koyar.
Hukuka, yargıya inanmak ve güvenmek ne kadar güzel!
Geçtiğimiz aylarda, haksızlığa uğradığımız bir olayda nedense bizim para cezası aldığımız bir dava, Yargıtay’dan lehimize bozulup, gelince, “Berlin Hâkimleri” olayını anımsadım. Ülkemizdeki yargı ve hukukun, tüm sorun ve sıkıntılarına karşın işlediğini görünce hem sevindim, hem umutlandım.
Bu arada, sizlerle daha önce paylaştığım, bir mahkemenin gereksiz şekilde meşgul edildiği o garip olayı da ayrıca anımsadım.
Hani, bir devlet memuru vardı, ya! Girdiğim marketin sahibine, “Marketin önünde çok köpek var!” dediğimde, “Vay, sen bana köpek dedin!” diyerek, mahkemeye koşan, sonra da davası reddedilen devlet memuru… Kendisini “köpek sanan” bu kişiyi unutmam mümkün mü?
1972 yılından beri içinde bulunduğum gazetecilik mesleğinde yaşadığım anıları kaleme aldığımda, bu “garip” olaylara da mutlaka yer vereceğim.