Bu yazıyı yazdığım günlerde televizyonlarda birinci haber, M. Karabulut cinayeti. Televizyon muhabiri sokakta röportaj yapıyor. Sorduğu soru şu: " Bu cinayeti işleyenin kişiliği hakkında ne düşünüyorsunuz ?".
Herkes o anda aklına geleni söylüyor: " Böyle de canilik olmaz ki ". "İnsanlığa sığmaz
". " Delikanlı adam bu işi yapar mı? " gibisinden sıradan söylemler.
Muhabir bu arada mikrofonu uzunca boylu 17 ve 18 yaşlarında bir gence uzatıyor. Genç adamın söyledikleri öyle içerikli, öyle doğru şeyler ki, sanki eğitim konusunda yazılmış onlarda kitabı bir anda özetleyici veriyor.
Neler mi diyor ?
Bakın neler söylüyor.
"Abi ne olacak yani. Bu ve bunun gibilere gak deyince et, guk deyince süt verilmiş. Yaşamda her şey kendilerine hazır sunulmuş. Daha bu yaşındayken dünyayı dolanmış. İspanyada plajlarda, diskoteklerde kızlarla görüntülerini izledim. Her türlü doyuma ulaşmış
..v.s."
İşte sevgili okurlarım; bir çocuğa daha 17 yaşına gelmeden, her türlü olanakları onun ayakları altına sererseniz böyle bir sonuçla karşılaşmanız olasıdır. Böyle bir genç sonunda yaşamdan sıkılır. Çünkü amacı yoktur. Sıkıntısının gidermek için de sapık ilişkilere baş vurur. Bu sapık ilişkileri öylesine ileri götürür ki ruh hastalığı derecesine vardırıp, insan canına kıymaktan zevk alabilecek duruma gelebilir. Zannediyorum böyle bir örnekle karşı karşıyayız.
Bazı aileler özellikle de çok varlıklı aileler, çocuklarına olan sevgilerini maddi olanaklarıyla tatmin etmeye çalışıyorlar.
Örneğin; marka giysiler, marka ayakkabılar, marka çantalar
v.s.
Bazıları o kadar ileri gidiyor ki çocuğuna doğum günü hediyesi olarak son model pahalı arabalar alabiliyorlar.
Böyle yapmakla çocuklarına iki türlü kötülük yapmış oluyorlar.
Birincisi, onlara öyle bir yaşam standardı sunuyorlar ki, hayata atıldıklarında, bu standardı çoğu yakalayamıyor. Sonrası tam bir hayal kırıklığı. Yine böyle yetişenler gerçek bir problem karşısında bocalayıp kalıyorlar. Çünkü sorunları çözecek donanıma sahip değiller.
İkincisi, tatminsiz, doyumsuz oluyorlar. İstediği her şeye uğraş vermeden sahip olarak yetişen kişiler, daha sonra hayata anlam katamıyorlar.
Oysa küçük bir çocuğa pahalı oyuncaklar yerine bir ev hayvanı alırsa inanıyorum ki çok daha yerinde olur.
Pekiyi nasıl davranalım diyorsanız ? İşte size bir kaç öneri.
Çocuğunuza iyi bir rol model olun. Aksi halde hiçte istemediğiniz tipleri örnek alabilir.
Duygusal ve ruhsal yönden besleyin O`nu.
Eğer çocuğunuz mutluluğu kendisine sunduğunuz maddi olanaklarla tanımlıyorsa, verdiğiniz eğitimi gözden geçirin. Yanlış yoldasınız demektir.
Çocuklar her şeye sahip olurlarsa değer yargılarını yitirebilirler. Onların hedeflerinde daima özlem duyacakları ve sahip olmak isteyecekleri bir şeyler olmasına dikkat edin.
Mutlu olabilmek için toplumsal, ahlaksal değerlere önem vermelerine, inançlarının ve manevi yanlarının kuvvetli olmasına özen gösterin.
İşte çocuğunuza vereceğiniz en büyük ödül bunlar olacaktır.
Haydi bakalım kolay gelsin
