Denizsiz asla yaşayamam.
Doğup büyüdüğüm, hâlen yaşamımı sürdürdüğüm Bandırma´dan kısa bir süre bile ayrı kalsam, eğer denizsiz bir yerdeysem, burnumda tüter, deniz. Eğer varsa, mutlaka bir deniz kenarında alırım soluğu.
Orhan Veli´nin ölümsüz dizelerini anımsarım, denizi düşündüğümde:
"Açsam rüzgâra yelkenimi
Dolaşsam ben de deniz deniz
Ve bir sabah vakti kimsesiz,
Bir limanda bulsam kendimi..."
Ah, o limanların dili olsa da, dinlesek anlatacaklarını. Hangi gemileri ağırlayıp yolcu ettiler, kim bilir? Ne çok özlem ve ayrılıklar taşıdılar.
Limanlar da insanlar gibidir. Cıvıl cıvıl yaşarlar, her zaman...
Denizin gizemi her zaman büyüler beni.
Ekmeğini kazanmak için hava koşullarını düşünmeksizin teknesine binen balıkçının, sahile döndüğünde ağlarından çıkan balıkları toplarken yüzündeki mutluluğu hiç gözlemlediniz mi? Ya da, onun teknesinin, dalgalara bata çıka rızkını aramak için yol aldığını görüp hüzünlendiniz mi? Öğrendiğiniz bir tekne faciasında yüreğinizin yandığını hissettiniz mi hiç?
Deniz, yaşam gibidir, acı ve mutluluklarıyla...Onu olduğu gibi kabul edip severseniz, mutlu olursunuz. Kimi zaman, üstünde gün batarken doyumsuzluğu, kimi zaman ise hırçın dalgalarıyla...
Ben, denizsiz yaşayamam.
Bugünkü dizelerimiz İlhan Berk´ten, "Bir Kıyı Kahvesinde" ismini taşıyor:
"Adaçaylarımızı söylemiş miydik?
Üç kişi bir köşede ağ yamıyordu
Kimimiz aznif oynuyor, cigara üstüne cigara
yakıyordu kimimiz. Sanki hayat durmuştu
Öyle dalıp gitmiştik. Kendi kendimizdik
Bir sürü kırlangıç, dışarda camlara vuruyordu
Birden bir ses, yüzüne karışmış bıyıkları,
-Deniz çekildi, dedi. Hepimiz tutup
denizde gezdirdi gözlerini. Büyük
bir boşluk bırakıp sonra da arkasında
Kalktı
Biz işte o zaman gördük onu
ve çekilen denizi
O zaman çıktık kendimizden
Dışarda bir dilim ekmek gibiydi gök"