2015-2016 eğitim-öğretim yılı da başladı. Yine ezberci, yine ?konservatif insan? yetiştirmeye yönelik. Aynı, konserve kutusunda hapsedilen bezelyeler gibi. Nasıl ki, bu konserve kutusu içindeki bezelyeler azalmaz ama çoğalmazsa, aynı onun gibiyiz. Eğitim-öğretimimizde bilgiler, hazır olarak veriliyor, zamanı geldiğinde kullanmamız için. Oysa çağdaş eğitim-öğretim bu değil! Avrupa ülkeleri, soran, sorgulayan, kendi kendine yeten, kendi sorunlarını çözmeyi başaran, bireyin ayakları üzerinde durmasını, kendini ifade etmesini sağlayan bir eğitim-öğretimi hedeflerken, biz, tutucu, gelişmeye kapalı, ezberci, biat eden eğitim-öğretim sisteminden kendimizi kurtaramıyoruz.
İşte bu nedenledir ki Türkiye, batıya giden bir geminin güvertesinde, doğuya doğru hızla koşmaya çalışıyor.
İnsanın değerliliğini ortaya koyan en önemli gösterge, donanımlı olmasıdır. Bu eğitim-öğretim sisteminin, bireyleri donanımlı yapmasına olanak var mı?
Japonya´da insanlar, yürüyen merdivenlerde bile kitap okuyorlar. Bu ülkede yılda kişi başına okunan kitap sayısı 25. Türkiye´de ise yılda 25 kişiye bir kitap düşüyor. Bizde, diplomalı kişiler bile kitap okumuyorlar. Yolum ne zaman öğretmen evlerine düşse, şaşırıyorum. Elinde kitap, bir tek kişi bile yok. Varsa yoksa okey, kağıt!
Bu ülkede cumhuriyetin iki önemli fidanı acımasızca kesildi. Halk Evleri ve Köy Enstitüleri. Çünkü, aydınlanma devrimi, karanlıktan beslenen güçleri korkuttu. İşte bu nedenle yıllardır bu çağdışı, ?yap-boz tahtası? eğitim-öğretime mahkumuz. İşte bu nedenle cehaletin pençesinden kendimizi kurtaramıyoruz. Cahillerin çok olduğu bir toplumda, okumuş-kültürlü-bilgili kişiler istenmez ve tehlikeli bulunurlar. Cahil, soru soran, eleştiren, araştıran, her gün değişik düşünce ve eylemlerle toplumu sıçratan aydın kişileri sevmez, onları susturmanın, yok etmenin yolların arar, bulur. Cahillerin, cahillerle çarpılıp çoğaldığı bir toplumda ise körler, körlere yol gösterir.
Kitaplar, her eğitim-öğretim yılından önce artık öğrencilerin sıralarında, ücretsiz olarak hazırmış! İçinde çağdaş eğitim-öğretime yönelik bilgiler yerine ?biat kültürü?ne yönelik safsatalar olduktan sonra neye yarar?