Bir çoğumuzun gençlik aşkı vardır. Duygu dünyamızın bir köşesinde sakladığımız on sekiz, on dokuz yaşlarının duygusal pınarlarından süzülüp gelen bu aşklar bilinçaltımızın bir köşesinde daima saklıdır.
Arada sırada gün yüzüne çıktığında ?Adam sen de ikimizde çocuktuk der geçersiniz. Ancak bazıları öyle izler bırakmıştır ki anımsadığınızda gözleriniz dolar, o günlere dalıp gidersiniz.
Mesleğimin ilk yıllarındaydı. Benden yaklaşık yirmi yaş büyük şimdi rahmetle andığım bir ağabeyim anlatırdı.
?Üniversite birinci sınıfta aynı fakülteden bir kıza aşık oldum. Birbirimizi öylesine sevdik ki, her zaman bir arada olur ve her şeyimizi paylaşırdık. Ne yazık ki sevgili büyüklerimizin marifetiyle(!) bu beraberliği mutlu sonlandıramadık.
İnanır mısınız İstiklal Caddesi´nde her zaman buluştuğumuz kafenin önünde hala 25 yıl sonra bile geçerken içim yanıyor, gözlerim yaşarıyor. Kafamdaki her tel saç ayağa kalkıyor.?derdi.
Gençlik aşklarınız çoğu kez karşı komşunuzun kızı veya lisede bir alt sınıftaki kız arkadaşınız ne bileyim her gün aynı otobüsle yolculuk ettiğiniz bir kızdır. Ya da köyünüzün kır çiçekleri kokulu ceylanıdır.
Siz o zaman tığ gibi bir delikanlısınızdır. Sevdiğiniz kız da incecik bir fidan.
Yıllar geçmiştir. Her ikinizi de ayrı taraflara savurmuştur tesadüfler. Başkalarıyla evlenmişsinizdir.
Bir vesileyle yıllar sonra karşılaşacak olursanız bu gençlik aşkınızla. Dizleriniz titrer. Ne diyeceğinizi, nasıl davranacağınızı şaşırırsınız. Ağzınız kurur. Acemi aşıklar gibi tüm doğallığınızı yitirirsiniz.
Bir vazoda unutulmuş çiçekler gibidir gençlik aşkları. Bazen kuruyup gider bu çiçekler. Bazen de bir kır çiçeği gibi tomurcuklanıp açıverir.
Hangi ülkede, hangi yaşta olursa olsun yüreklerinde tıp tıplar durmadıkça, duygu denizinde bir balıktır insanoğlu.
Ne mutlu gençlik aşklarını yaşayabilenlere.