Kurban, insanlık tarihi boyunca var olmuştur.
Her kurban tanrıya adanmış ve canlıdır.
Kurban bazen çocuktur. Bazen gençtir. Bazen de esirler, köleler egemenin bıçağı altına yatmıştır.
Bu bıçak öyle bir bıçaktır ki, çeliği sağlam ve yüzü keskindir. Böyle olmak zorundadır. Çünkü daha ne olup bittiğini anlamadan kurbanın işini bitirmelidir.
Zamanla uygarlığın değişmesiyle kurbanlık çeşitleri de değişti.
Şimdi kurbanlar; koyunlar, koçlar, sığırlar, develer ? vb.
Bunlar görünen kurbanlar.
Size anlatmak istediğim, görünmeyen kurbanlar.
Küresel kapitalizmin kurbanları.
Günde sadece 1 dolara 12 saat çalışanlar.
Para karşılığı seks kölesi yapılan çocuklar.
Ekonomik nedenlerle, bedenini satmak zorunda kalan kadılar.
Küresel efendilerin, 1 damla petrolü 1 damla kandan daha değerli görüp kurban ettiği Asyalılar, Afrikalılar.
Küresel sermayenin mallarını almaya koşullanmış, neyi niçin satın aldığını bilmeyen gönüllü kurbanlar.
Tüketmeye şartlanmış kurbanlar.
İnternet bağımlısı olmuş çocuk kurbanlar.
Ekranların serseme çevirdiği kurbanlar.
Okumayan, yazmayan, düşünmeyen aklını kiraya vermiş kurbanlar.
Sormayan, sorgulamayan, eleştirmeyen ve böyle bir eğitimi almamış kurbanlar.
Yaşamını eviyle ? kahvesi arasında sıkıştırmış ve yavaş yavaş ölen emekli kurbanlar.
Yaşamın farkında olmayan, ömrünü sadece para, mal, mülke adamış zavallı kurbanlar.
Bir de kendileri istemeden kurban seçilenler var. İşlerine son verilenler. Sürülenler.
Bu kurbanları kesen bıçak bazen efendinin (!) ağzından çıkan bir çift söz. Bazen de yazılı bir tebligat : ?İşinize son verdim.? ?Sizinle çalışmak istemiyorum.? ? vb.
Sırada bekleyen ve sıranın kendisine ne zaman geleceğini bilmeyen kurbanlar.
Bu duruma daha ne kadar katlanılacak?
Bir el kalkmalı ve bıçak tutan eli tutmalı.
?Yeter artık, dur bakalım.? demeli.
Ve bıçak yere düşmeli.
Bu el; senin, benim, bizim, hepimizin eli olmalı.
Kurbanlar kurtulmalı.
İşte o zaman dünya daha güzel bir dünya olur.