Vefasız insanları sevmiyorum. Yıllarca senden yarar sağlarken, yardım isterken seni yere göğe sığdıramadıklarını söyleyenlerin, artık buna izin vermediğinde düşmanmışsın gibi davranmalarına şaşırıyorum.
Kendisini sürekli ve abartılı biçimde övenleri sevmiyorum. Şurada çalıştım, şunu tanıdım. Bununla masa arkadaşıydım diye yazanlara, anlatanlara gülüp geçiyorum. Çünkü, kişilerin, kendilerini anlatmasının gerçekçi olmadığını çok iyi biliyorum. Onun için de, hiçbir yazımda, Ben şöyle yaptım, böyle yaptım diye kendimden söz etmedim, etmiyorum.
Kıskanç insanları sevmiyorum. Mesleki yaşamım boyunca kimseyi kıskanmadım. Hep kendi işimi en iyi şekilde yerine getirmeye çalıştım. Yetenekli bulduğum, benden yardım isteyen, öğrenmeye aç, saygılı gençlere elimden geldiğince yardımcı olmaya, bildiklerimi öğretmeye çalıştım, çalışıyorum. Gençlerin ürettiklerini, Her şeyi ben bilirim havası içinde küçümseyenleri hiç sevmiyorum.
Yaşantım boyunca kimseyi maddi-manevi aldatmadım. Ne kimsenin peşinde hak etmediğim para için koştum, ne de para için peşimden koşturdum. Her şeyden önce de işimi çok severek, her çeşit maddi çıkarı ön plana almadan yaptım, yapıyorum.
Dost görünüp fırsatı geldiğinde içindeki irini kusan insanları sevmiyorum. Gerçek dostlarımı ise asla satmadım. Onlara destek için her çeşit emeği verip çaba harcarken, bir gün olsun para-pul, maddi çıkar, fatura-makbuz talep etmedim, etmeyeceğim.
Her çeşit meslek sahibinin önce kişilikli olmasından yanayım. Çünkü mesleğin hakkıyla yerine getirilmesinin yanı sıra sağlam bir kişiliğin de gerektiğini biliyorum. Yalnız mesleğini gerçekleştirirken değil, katıldığın her çeşit toplantıda, sosyal yaşamda örnek davranışlarda bulunamıyorsan, işinde başarılı olsan bile kaç yazar?
İki yüzlü insanları sevmiyorum. Yüzüne gülüp arkandan dolaplar çevirdikten sonra sanki hiçbir şey yapmamış gibi pişkince davrananlardan nefret ediyorum.
Kısacası, özüyle sözü bir olan, davranışlarıyla topluma örnek oluşturan kişilikli insanları seviyorum.