Babalar çocuklarıyla öyle zırt pırt konuşmazlar. Onlar ağırbaşlıdırlar (!). Evlatlarıyla iletişim kurmada çoğu kez annelerini kullanırlar. Çocuklarını kucaklarına almazlar. Onlara sarılıp da öpüp koklamazlar. Zira onlar da babalarından da öyle görmüşlerdir. Ellerinden tutup gezdirmek istemezler çocuklarını. Arkadaşları ? eşekler ne zamandan beri sıpalarıyla dolaşıyor? diye alay ederler.
Çocuklarını okşamak için daha çok geceyi seçerler. Çocuk uyurken severler ki sonra şımarmasın.
Oysa konuşmak ciddi bir iletişim kurmanın ilk basamağıdır. Aksi halde ilişkilerde kopmalar başlar.
Birisiyle konuşmamak o´nu kaile almamak, değer vermemek anlamındadır da aynı zamanda.
Evdeki babanın konuşmaması bunlardan daha öte anlamlar içerir.
Mesela, konuşmayı sevmiyor olabilir. Ya da çocuklarının şımarıvermesinden korkmaktadır. Ne bileyim belki de kendi babasına benzemektedir.
Her nedense, babanın konuşmaması evdeki çocuklar üzerinde ?Babam benimle konuşmaz? etkisi yapar.
Babanın böyle davranması gençlerin değer kaybına neden olur.
Kendisiyle konuşulmayan çocuk veya genç, daha sonraları kendinde başkalarıyla konuşma cesareti bulamaz.
Böylece karşılıklı konuşma başlar.
Doğru olanı,
- Gençleri ciddiye alarak, onlarla konuşmalı.
- Onlara yerli yersiz sert davranmamalı.
- Gereksiz eleştirilerden kaçınmalı. Takdirin yücelttiğini, eleştirinin tükettiğini unutmamalı.
- Gençlere güvenilmeli ve güvenildiğini de onlara hissettirmeli.
- Onlar için iyi bir rol model olunmalı. Tutarlı olunmalı.
- Övgüde ve yergide abartıya kaçılmamalı.