Facebook Twitter Linked-in Whatsapp

Zaman zaman hiç yaşama sevinci ve umudunuzu yitirdiğiniz oldu mu? Zorluklarla mücadele azminizde azalma hissettiniz mi? Öyleyse, "Küçük istavritin öyküsü"nü dinleyin derim.

"Küçük istavrit, yiyecek bir şey sanıp

Hızla atıldı, çapariye

Önce müthiş bir acı duydu dudağında

Gümbür gümbür oldu yüreği

Sonra hızla çekildi yukarıya

Aslında hep merak etmişti

Denizlerin üstünü

Neye benzerdi acep gökyüzü

Bir yanda büyük bir merak

Bir yanda ölüm korkusu

"Dudağı yarıklar" denir, şanslıdır onlar

Hani görüp de gökyüzünü, insanı

Oltadan son anda kurtulanlar

Ne çâre, balıkçının parmakları hoyratça kavradı onu

Küçük istavrit anladı, yolun sonu

Koca denizlere sığmazdı yüreği

Oysa şimdi yüzerken

Küçücük yeşil leğende

Cansız uzanıvermiş dostlarına

Değiyordu minik yüzgeci

İnsanlar, gelip geçtiler önünden

Bir kedi, yalanarak baktı gökyüzünün içine

Yavaşça karardı dünya

Başı da dönüyordu

Son bir kez düşündü, derin maviyi

Beyaz mercanı, bir de yeşil yosunu

İşte tam o anda eğilip, aldım onu

Yürüdüm, deniz kenarına

Bir öpücük kondurdum başına

İki damla gözyaşından ibâret 

Sâde bir törenle saldım, denizin sularına

Bir an öylece bakakaldı

Sonra sevinçle dibe daldı

Gitti, tüm kederimi söküp atarak

Teşekkürü de ihmal etmemişti

Birkaç değerli pulunu elime, avuçlarıma bırakarak…

Balıkçı ve kedi, şaşkın baktılar yüzüme

Sorar gibiydiler, "Neden yaptın bunu?" diye

"Bir gün dedim, bulursam kendimi

Yeşil leğendeki küçük istavrit kadar çâresiz

Son ana dek hep bir umudum olsun diye"

— KÖŞE YAZISI SONU —