İlköğretim çağındaki çocuklarımızda bile cep telefonu var. İnternet kafeler gün boyu dolu. Ergenler marka giysilerle kimlik arayışı içindeler. Çocukların bile tasarruf aracı dolar. Her gencin rüyası yurt dışına gitmek. Ailede güç odakları değişti. Ana-babaların yerlerini çocuklar almış durumda. Her aile ekonomik olanaklarını zorlayarak çocuğuna mutlaka İngilizce öğretme çabasında. Ana-babalar çocukların her istediğini yerine getirmeyi onları sevmek zannediyorlar. Gençlerin son model arabalarla dolaşmasından aileler son derece gururlular. Küresel etkileşim artık aileleri de yönlendiriyor. Ancak ne var ki küreselleşmenin şampiyonu olan ülkelerde durum farklı. Oralarda çocuklara ve gençlere sahip olmak istedikleri şeylerin öncelikle hak edilmesi gerektiği öğretiliyor. Çocuklara doğal olmaları öneriliyor. Kişiliklerinin güçlü karakterlerinin sağlam olması yönünde eğitiliyorlar. Bizler ise küreselleşmenin az gelmiş kültür üzerinde etkilerini alabildiğine yaşıyoruz. Bakıyorsunuz bu az gelişmiş kültürümüz bir ağanın sünnet düğününde ortaya çıkıveriyor. Saçılan dolarlara taze b.ka uçuşan sinekler gibi koşuşan insanlar. Sünnet çocuğunun daha bu yaştayken olup bitene tepeden umursamaz bakışı. Hediye edilen altın tabanca. Aynı manzaralar lüks eğlence yerlerinde gece kulüplerinde zengin aile çocuklarında görülüyor. Orta sınıfın çocukları da bunlara özenerek bu sınıfa eklenmeye çalışıyorlar. Peki, küreselleşmeye ayak uyduramayacak mıyız? Küreselleşmenin etkileşimini doğru değerlendirmeliyiz. Cep telefonları çöpe atılmayacak. Biz onlara değil onlar bize hizmet edecek. Çalışacağız. Alın teri dökerek hak ederek kazanacağız. Paylaşmayı bileceğiz. Birbirimizin kıymetini anlayıp dayanışma içinde olacağız. Küreselleşmenin para ve mal üstünlüğüne dayanan bir şey olmadığını kavrayacağız. Çok uluslu şirketlerin tuzağına düşmemeyi öğreneceğiz. Küreselleşmenin insanı yok etmesine izin vermeyeceğiz. Tüm bunları önce biz öğreneceğiz sonra da çocuklarımıza öğreteceğiz. Sonuç ne mi olur. Her toplum neyi arıyorsa onu bulur.