ÖDEŞME?

Çocukken kavga ederdik. Vuruşmaya başladığımızda büyüklerimiz bizi ayırmaya koşardı. Uyguladığı yöntem; kim daha az vurmuşsa, diğerinin elini kolunu tutar usulünce ona usulünce vurur sonra da bizi sarılıştırarak barıştırırdı. Biz de ödeşmenin verdiği huzur içinde dargınlığı bitirir, oynamaya devam ederdik.
İnsanın yaşamda mutluluk dengesini kuran en önemli duygu ödeşmedir. Farkında mıyız? Bilemiyorum. Bütün hayatımızı bizi eşitleyecek bir ödeşmenin peşinde koşmakla geçiriyoruz.
Toplumlar için de geçerli bir doğrudur ödeşme.
Söylentiye göre Birinci Dünya Savaşı sonunda Almanya´nın kayıtsız, şartsız teslim antlaşması bir vagonda imzalanmıştır. Buna çok üzülen Almanlar, İkinci Dünya Savaşında Fransa´yı teslim aldıklarında, teslim anlaşmasını aynı vagonda imzalatmışlar. Bu kez de Fransızlar bu işe çok üzülmüşler. İkinci Dünya Savaşı bitince Almanya´nın tekrar kayıtsız şartsız antlaşması imzalanacak. Fransızlar tekrar aynı vagonu aramışlar. Aksiliğe bakın ki vagon yok. Vagonu bulamayan Fransızlar çok üzülmüşler. Ancak bu sorun çözülmüş.
Ne yapmışlar dersiniz?
Bir önceki antlaşmanın imzalandığı kalemi müzeden getirip, Almanlara onunla imzalatmışlar.
Bütün bunlar ne anlama geliyor?
İşte toplumlarda mutlu olabilmek için ?ÖDEŞMEK? gereksinimini duyuyorlar. Toplumun kendi içinde de ödeşmeler söz konusudur. Ödeşmeler varsa huzur vardır.
Toplumsal ödeşme olmadan, toplumsal uzlaşmanın olması zordur.
Ödeşmenin olabilmesi için;
1- Gelir dağılımı arasındaki uçurum kaldırılmalıdır.
2- Araç gereçten önce insana yatırım yapılmalıdır.
3- Yapanın yaptığı yanına kalmamalıdır.
4- Hukuk, adalet herkese eşit uygulanmalıdır.
5- Yağma, sömürü, kayırmacılık yok edilmelidir.
Eğer bir toplumda insanları adalet ödeştirmezse, insanlar kendi aralarında ödeşmeleri yağlarlar. Çeteler, mafyalar türer.
Toplumsal ödeşmenin şiddete dayalı olmayan yolları bulunmalıdır.
İNSAN ÖNCE KENDİSİYLE ÖDEŞMELİDİR.