Yoksul bir oduncu varmış,
Yaş bir yandan, iş bir yandan belini bükmüş
Yüklemiş odunları sırtına, yürüyormuş uflaya uflaya
Zor adım atıyormuş zavallı
Karşı yamaçtaki kulübesine doğru.
Bakmış olacak gibi değil,
Yıkmış yükünü yere
Oturup başlamış düşünmeye;
- Nedir demiş, şu dünyada çektiğim?
Dur yok, dinlen yok;
Ekmeksiz kaldığım günler çok.
Çoluk çocuk bir yandan;
Borç desen gırtlağıma kadar
Bir de üstelik bu odunlar!
- Yeter artık demiş bu işkence bitsin;
Hey Azrail, neredesin?
Sen misin çağıran:
Azrail inivermiş yukarıdan,
Dikilmiş oduncunun karşısına,
Sormuş ne istiyorsun diye.
Şey, demiş oduncu; istediğim bir yardım.
Şu odunu sırtıma ver diye çağırdım.
Canımı almaya kalkma sakın;
Nasıl olsa yakında alacaksın.
ÖLÜM GELİR SİLER BÜTÜN DERTLERİ;
SİLER AMA, BİZE UĞRAMASIN DAHA İYİ
GERÇEK DİLEĞİ ŞUDUR HER İNSANIN;
HER MİHNET KABUL, TEK ÖLÜM OLMASIN.
"Allah canımı alsa da kurtulsam."
"Yeter artık yaşamak istemiyorum."
"Ölümden öte köy var mı?" diye şikayetlendiğimiz zamanlar az değildir.
Aslında yaşamayı ölüm kaygısıyla, ölümü de yaşama kaygısıyla sulandırıyoruz. Biri dertlendiriyor, öteki korkutuyor bizi.
Yaşamasını bilmişsek, başkalarının bize ölümü öğretmesi yersizdir.
Ölüm yaşamın amacı değil, sadece ucudur. Yaşamın amacını, anlamını kavramada kavramada adam gibi ölmesini bilmekte vardır.
Ama yinede ölüm arzulanmaz. Öyküdeki oduncu bile Azrail`i çağırıp, Azrail geldiğinde nasıl fikir değiştirdiğini gördük.
Asıl amaç yaşamak olmalı ama ot gibi değil. Kaldı ki ot bile yerine göre hayvanlara yiyecek olarak işe yarar.
ÖLÜMÜ DÜŞÜNMEK, ÖLÜMDEN DAHA ZORDUR.
