Yıllar neleri götürdü özünden?
Gitti, zamana direnen ruh gitti, insan gitti, şehir ve daha nicesi?
Söz uçtu, balon oldu, umut düştü, yalan oldu. Kırk gün, kırk gece, kırk yıl oldu. Masal masal içinde bir acı söz arkası yarın misali. Sen söyledin, biz dinledik biz söyledik, biz dinledik. Bir olduk hep uyuduk. Yalan yalan içinde çukur bize, biz çukura girdik durduk bu şehirde.
Gökten yağmur damladı, şehri çamur, arabayı çukur, insanı hüzün aldı. Ben söyleyeyim, siz okuyun. Ağzımızda tatlı söz, yüzümüzde toz, kir, çamur...
Gökten üç elma düştü; çukur, boru çamur, hepsi bize biz size, onlar ermiş muradına biz girelim çukura?
Masal diyarına hoş geldiniz; Burası Erdek, yolu çamurdur giren çıkamıyor, acep nedendir?
İnsan bir şehre ait olmak ister, aidiyet duygusu bir şehri sahiplenmeyi öğretir. Kimlikleri vardır marka değeri taşır. Doğasıyla, tarihiyle, kültürel yapısı ve insanlarıyla. Bazen bu kimlik kaybolur şehir yalnızlaşır, çünkü her şehrin bir ruhu vardır.
Niye böyleyiz bilmiyorum. Bir firma şehri delik deşik ediyor, yolu kapatıp fütursuzca kepçelerle kazıyor.
Bunda herhangi bir sorun yok ama! Yol kapatılmış insanların haberi yok. Nereye gideceğini, hangi yolu takip edeceğini dahi bilmiyorsun. Yolu tek şerit üzerinden verip yolun güvenliğini sağlayan kimse yok. Arabaları yönlendirecek yetkili yok. Sen dur, sen geç diyen bir Allah´ın kulu yok. Kim kaptırırsa yol öncelikli onun oluyor.
İş güvenliği zaten yok. Aracın kırılmış, amortisörler patlamış, malın zarar görmüş kimin umurunda?
Hiçbir şeyin önemi yok bizdensiniz. Gaz geliyor duyduk duymadık demeyin.
Çukur, çukur olsa eyvallah girsen kaybolursun. Yüzme bilmezsen boğulursun. Bizler de umursanmak istiyoruz, değerli olduğumuzu birileri bizlere hatırlatsın. Zararımızı kimler ödeyecek?
Kimler sorumluysa bu şehirden lütfen bir hal çaresine bakın. Masal masal içinde gerçek çamur içinde. Yazık etmeyin yazdırmayın, açmayın Pandora´nın Kutusu´nu.