Ormanda dolaşırken ayağına diken batan bir aslan, rastladığı çobandan dikeni çıkartmasını ister. Çoban da aslanın istediğini yapar. Az önce başka bir çobanla karnını doyurmuş olan aslan, onun kılına bile dokunmadan uzaklaşır.
Bu çoban zamanın birinde haksızlığa uğrar. Ceza olarak da arenada aslanların önüne atılır. Aslanlar tam kendisini yemek üzereyken, içlerinden birinin şöyle dediği duyulur.
?Durun! Bu adam benim ayağımdaki dikeni çıkaran adam!,,
Ötekiler de bu özel kişiye saygı gösterip kenara çekilir.
Bunun üzerine hak sahibi aslan da çobanı tek başına yer.
Bu öykünün bize öğrettiği dersi şöyle anlayabiliriz: Bazı insanlar sadece iyi insandır. İyi insan oldukları için hayatın kendilerini baş köşeye oturtulması gerektiğini düşünürler.
Ne yazık ki hayat böyle düşünmez.
Eğer hayat bir tercih yapacaksa, başarılıları iyilere tercih eder. Çünkü kötü ama başarılı insanlar, iyi ama başarısız insanların üstüne çıkar.
Güç doğadandır. İyilik ve kötülük ise insan aklının ürünüdür. Bu nedenle de hiçbir aslan iyilik duygularının etkisiyle avını yememezlik etmez.
Sadece iyi insan olduğu için daima en iyisini hak ettiğini düşünürler, beklentilerinin kurbanı olmaktan kurtulamazlar.
İyi insan olmak araç değil, amaç olmalı.
İyi insan olmanın bir şey kazandırması gerekmez. İyilik hak değil, görevdir.
Bazı iyi insanlar başlarına kötü bir şey geldiğinde, ?NEDEN BEN,, diye sorarlar. Beklerler ki yaptıkları iyilikler onları korusun. Yani Allah niçin korumadı diye düşünürler. Örneğin, kanser hastalarının hemen hepsinde, bu hastalığa yakalandıklarında şöyle düşünürler. ?Allahım ben ne kötülük yaptım da bu derdi bana verdin!,,
Oysa aynı insanlar şans oyunlarının herhangi birinden yüklü bir para kazansalar hiçbir zaman ?Neden ben,, diye sormazlar.
İyiliğe güvenmek çok güzeldir. Ancak, sadece ona dayanmak akıllıca değildir.
Tanrıya asla ?NEDEN BEN,, diye sormamalı. Zaten ne olacaksa olur.