Öncelikle, dikkatinizi çeken başlığa bir açıklık getirerek başlayalım. Yazmak için sözün bir yerlere gelmesine hiç, ama hiç ihtiyaç duyulmayan bir ülkede yaşamaktayız. On günde bir yazmak yerine on dakikada bir yazı kaleme alacağınız gündem zenginliği olsa olsa bu memlekette olur.
Fikir zenginliğini engelleyen temel mesele; hayali olanların, gerçeklerin, doğruların, yanlışların, yalanların, hayır ve şerlerin, mazlumların ve tağutların (küfrün ve kötülüğün temsilcilerinin) seslerinin uzaydan bile duyulan(!) cehalet kaofonisinde (ses karmaşasında) söylediklerinizin, yazdıklarınızın ne kadar doğruyu, hayrı ve gerçeği yansıttığının hiçbir öneminin kalmayışıdır. İlaveten, üzerine namus yeminleri edilmiş, anayasanın güvencesi ile çıkarılmış kanunların takıştırıldığı mızrakların gölgesinde kendinizi bir anda yıllarca sürecek yargı girdabında, hatta içeride bulmanız da işin cabasıyken, biz biraz uzaydan konuşalım teklifini nasıl yapacağımı düşünmüyor değilim.
Yapılacak olan her şeyin temelinde motivasyon (harekete geçiren süreç, istek) yatar. Beynimizle görür, beynimizle duyar, beynimizle konuşuruz; söylen ve yazılanların beynimizde yer bulmaması ise, söylenenlerin kakofoniye, yazılanların da kargacık, burgacık çizgilere dönüşmekten başka şansı yoktur. Milyonlarca yıldır hüküm süren, hepimizin yaşayarak aşina olduğumuz, tabiat gerçeklerinin ve kanunlarının, fizik, kimya, biyoloji, astrofizik gibi yüzlerce alanda ancak 19. ve 20. yüz yılın başlarında doğru dürüst formülüze edilebilmiş, uzay çağını ve teknolojisini (yapım bilgisini) başlatacak, tüm ‘arge’lerin (araştırma, geliştirme çalışmalarının) bel kemiği sayılacak bu temel düsturların ve üstelik ülkenin kurucusu ve kurtarıcısının parmağıyla gökyüzünü yıllar önce istikbalin hedefi olarak göstermesine rağmen, çağdaşımız olan diğer ülkelerin ses hızından ışık hızına doğru ilerleyişinin yanında, yıllardır sosyal hayatta, cinsiyet, ruhsal, inanç, ekonomik ve siyasal sömürülerin altında ezilen, bütün gayreti nefes alabilmek ve karnını doyurabilmek olan, bir o kadarı da haksız ve kolay gelen zenginliğin yarattığı lüksün şımarıklığında bilimsel oluşa, ve bilimin kurallarına karşı bihaber, (habersiz) ve bigane (ilgisiz) kalan bir topluma uzayın hiç yaşamadığımız, bilmediğimiz, beynimizin sınırlarını zorlayacak kanunlarını, gerçeklerini ve bulgularını anlatmaya kalkmak, elli beş milyon Dolar verip birilerinin aracında birkaç yüz kilo metre yukarıya çıkmanın yanında çok daha zordur.
Anadan doğma görmeyen bir engelliye pembe ile maviyi nasıl anlatacağınızı siz düşüne durun; tüm dikkatini önümüzdeki ay alacağı ücret zammına vermiş, bütün fantezisi oynadığı at yarışı üzerine olan, aitlik duygusunu tuttuğu takımın renklerinde bulan, masal dinlemekten soru sormayı, sorgulamayı unutan, yaşamın realitesinden (gerçeklerinden) hayalleri bile dışlayan, eğitimin, sağlığın, beslenmenin, ve barınmanın korkuya ve ıstıraba dönüşmüş halini yaşayanların parasıyla, her türlü taktirin, başarının ve itibarın sahibi olan birilerinin yanında, görünür hiçbir teknolojimizin olmadığı, sadece uzayda deney yapmak olarak anlatılan misyonun (görevin) içeriği bile bilinmezken, bir gurur abidesine dönüştürülen ve elli beş milyon Doların haricinde hiçbir katkımızın olmadığı bu yolculuğun gelecekte sadece bir kişinin hafızasında torunlarına anlatacağı heyecanlı bir anıya dönüşme ihtimali akla en yatkın nominal (ismen var olan) uzay gerçeği gibi duruyor! İdareteni, kaplama, çakma ve sembolik olanı kabul etmeyen, en pahalı, en tehlikeli, en dakik, en hassas ve sıfırın altında iki yüz yetmiş üç derece ile en soğuk, milyonlarca derecelik fizyonları ile en sıcağın yurdu olan o sonsuzluk alemi, ona erişmek isteyenlerin yüzlerce ton ağırlığındaki araçla ses hızını saniyede otuz kez aşmasını şart koşarken, gevşek ve uyduruk olanın yolda döküleceğinin unutulmaması gerekmektedir.
Uzayda bulunmanın parolası da akıl bilim ve erdemdir. Esen kalın.
