Her sene kapımızı çalıyor... Allahtan bir çoklarımız için anlamsız, bir de anlamlı olsaydı nasıl olurdu düşünemiyorum. Mağazalar, sokaklar, sosyal medya pembelere, allara bürünüyor, her yerde kalpler, şirinlikler... Hayatımız zaten tüketmek üzerine kurulmuş bu düzenle, daha da çok tüketin diye bu günde adeta gözümüze, kulağımıza, beş duyumuza tecavüzde... Al, satın al, daha çok al, tüket, daha çok al mutlu et, mutlu ol...
Oysa içinde tüketmek olan bir şey sevgiyi ifade edebilir mi? Ya da mutlu olunabilir mi tükettikçe bir şeyleri? 14 Şubat ve benzer planlanmıs, özel tasarım bir çok gün benim için bu yüzden hiç bir sey ifade etmiyor. Edenler tüketim canavarının kancalarına takılmış gidiyor bir alamete, ne diyelim... kolay gelsin satın alarak edineceğiniz mutluluklara... Oysa mutluluk; aşk ve sevgi varsa vardır zaten. Bugünü böyle bir gün ilan ettikleri için olsaydı hepimiz sahip çıkardık, olmayanımıza aşk getirseydi mesela, at üstünde prensler, ilişkilerimizde sorunları olanlarımıza hemen bir çözüm, sihirli bir değnek gibi dokunup hayatımızda pırıltılar, bir güzellikler falan oluverseydi yılda birkaç defa bile kutlardık, her mevsim, her ay, yetmedi her haftaya bir sevgililer günü koyardık.
Diğer yandan hayatın içinde deneyimledik ya da deneyimliyoruz...
Sevgi olmadan hayat ne kadar anlamsız, aşksiz herşeyimiz olsa da ne kadar yavan ve tatsız hayat... O halde ne yapmalı da bizi mutlu eden aşk, sevgi dediğimiz bu kuşu alip bir kafese koyup bir köşede saklayamadığimıza göre ona sahip olmalıyız?
İşin sırrı bana göre başka bir sey... Öyle çok zorlanacağınız bir sey değil. En bedava ve kalitelisinden hem de... Aynaya bakınca oradakini sevmeli önce. En mutsuz hissettiğiniz gun en fazla severek aynadakini başlayın güne. Sonra
çikin dışarı ve ilk gördüğünüz ağaca selam verin, üstündeki kuşa, kurda, köklerine sorun aski... Nasıl toprakla suyla yıllarca bölüşmüşler hayatı. Sonra kaldırın kafanızı uçsuz bucaksız mavi sizi kucaklıyor. Ya su sahane deniz bazen nazlı nazlı, bazen delice vururken dalgalarını nasıl da aşık kumsala... Güneş ısıtırken hic yılmadan dünyayı, ay aydınlatırken geceyi... Ve siz beş duyunuzla farkındaysanız hayatın yalnızlık nasıl da cılız bir kelime!
Oysa aksi hep işkence; Bir çocukla gülmediyseniz... Susturmadıysanız ağladı diye... Karşıdan karşıya geçerken girmediyseniz koluna o yaşlı dedenin, kapısını calmıyorsanız hiç beklemediğinde bir anda o eski dostun... Az ilerde konuşamayan çesit çesit güzellikteki dört ayaklılar eşlik ederken hayatınıza görmüyorsanız bile onları, açıp okumuyorsanız sizinle buluşmak için yazılmış o birbirinden şahane kitapları... Hayat nasıl da ağırdır, yalnızlığınız nasıl da koyudur o vakit...
Tek bir insandan medet umup ömrünce mutluluğu mutsuzluğu o zannetmek elbette sizin elinizde...
Ancak görebildiğiniz her gün gökyüzü yukarıda, kokladığınız her çicek yüreğinizde, gülümsediğiniz her çocuk, doyurduğunuz her dört ayaklı dost 14 Şubatınız sizin...
Bakın çevrenize size sunulmuş tüketemeyeceğiniz kadar cok aşk ve sevgi var hayatın içinde . Yalnızım demek ne büyük ayıp bu güzellikler içinde.14 Şubatlara değil hayata sahip cıkıp,her anımızı sevgi dolu, ask dolu farkındalıklarla yaşamak dilegiyle...
Bir güne değil her güne anlam katmak bizim elimizde. Önce vereceğiz ki alalım.... O halde minicik dokunuşlarınız da kocaman sevgi kelebekleriniz de hayatınızdan eksik olmasın...
