Facebook Twitter Linked-in Whatsapp

"Hasret serdim, kilim kilim

Acılandım, dilim dilim

Özlemişler seni gülüm

Türkülerin selâmı var"

Türk`ü anlamak için türkü dinlemek gerek.

Türkü adı, Türk sözcüğünden gelir. Türk sözüne "ü" nispet eki getirilerek, "türkü" durumuna dönüşmüştür. Yazanı ve söyleyeni belli olmayan türkü, halkın ortaklaşa malıdır.

Türkü, adından da anlaşıldığı gibi müzikli halk şiiri türüdür. Halk şiiri, müzikle söylenebilen bir şiir olup, müzikalite açısından zengindir. Ancak türkü, müzik olmadan önce şiirdir ve edebiyatın ortak malıdır.

Türk halkı, yüzyıllardan beri derdini, acısını, neşesini, sevincini, hasretini, sabrını, umutlarını türkülere dökmüş, tüm düşünüş ve duyuşlarını türkülerle dile getirmiş, türkülerle ağlamış, türkülerle gülmüş, adeta türkülerle mutlu olmuştur. Türk, toplumsal yaşamın en güç işlerinde çalışırken bile türkü söyleyerek ruhunu tazeler, yorulan benliğine can verir, maddi ve manevi yorgunluğunu giderir.

Türküler, bir ülkenin kimliğini yansıtır.

Bedri Rahmi Eyüboğlu, "Türküler Dolusu" isimli dizelerinin bir bölümünde şöyle der:

"Şairim şair olmasına

Bayılırım şiirin gerçeğine, hasına

Gece karanlığında gelse şiirin hası

Ayak seslerinden tanırım

Ne zaman bir köy türküsü duysam

Şairliğimden utanırım"

Türküler, buram buram Anadolu kokar. Her türkü, Anadolu insanını anlatır. Her türküde, Anadolu insanından bir öykü yansır.

Treni, türkülerde bir başka severim. O yanık türküler gurbet, hasret, hüzün, gözyaşı ve sevinç yüklüdür. İşte bir Lüleburgaz türküsü:

"Ah tren, kara tren

Odur yâri götüren

Gitti yârim gelmedi

Budur beni bitiren"

Yine bir Malatya türküsü ise şöyledir:

"Trene bindim de, tren salladı

Zâlim doktor, ciğerimi elledi

Eyi olursun diye köye yolladı

Anama söyleyin, anam ağlasın

Babamın oğlu var, beni neylesin?"

Son sözü, Nâzım Hikmet`in, "İnsanların Türküleri" isimli dizelerine bırakalım:

"İnsanların türküleri kendilerinden güzel,

kendilerinden umutlu,

kendilerinden kederli,

daha uzun ömürlü kendilerinden

sevdim, insanlardan çok türkülerini

insansız yaşayabildim

türküsüz hiçbir zaman

hiçbir zaman aldatmadı beni türküler de

türküleri anladım hangi dilde söylenirse söylensin

bu dünyada yitip içtiklerimin,

gezip tozduklarımın,

görüp işittiklerimin,

dokunduklarımın, anladıklarımın hiçbiri, hiçbiri,

beni bahtiyar etmedi, türküler kadar…"

— KÖŞE YAZISI SONU —