Uzun süredir yağmur yağmuyordu. Otlar, ekinler kurumuştu. Hayvanlar da yavaş yavaş açlıktan ölmeye başlamışlardı. Köylüler çaresizlik içerisinde imama yalvarmaya başlarlar. Hoca yağmur duası yapsın da yağmur yağıversin. Sonunda imamı razı ederler. Belirlenen gün ve saatte toplanılır. Hoca öne geçer, herkes ellerini gökyüzüne açar ve imamın duasını beklemeye başlarlar. Hoca gözünü açar, dua etmesi beklenirken O duadan vazgeçtiğini açıklar ve şöyle der: "Bugün yağmur duası yapmıyorum. Çünkü sizler şemsiyelerinizi yanınıza almamışsınız."
Bu hikayeyi şunun için anlattım:
Ülkemiz insanı verdiği oyun sadece sandığın değil, meclise de yansımasını istiyor.
Bu nedenle de her seçimde aynı isteğini dile getiriyor. Her seferinde de bizim imamlar kabul etmiyor. Böyle olunca da bakın nasıl tablolarla karşı karşıya kalıyoruz.
2002 seçimlerinde AKP aldığı 1/3 oyla mecliste 2/3 oranında sandalye kazandı.
DYP ise % 9,5 gibi trajik bir oranla meclis dışında kaldı.
% 10 barajına takılan partilerin aldıkları toplam oy 13,5 milyondu.
Buna karşılık 2/3 sandalye sayısına sahip iktidar partisinin tüm oyları ise 10,5 milyondu.
Yani iktidarın aldığı oyların yaklaşık % 25 daha fazlasını alan bir seçmen görüş kitlesi mecliste temsil edilmemişti.
% 11 oy alan bir siyasal parti meclisteki tüm sandalyeleri alabilir.
Biraz uç bir örnek olacak ama kağıt üzerinde mümkündür.
Bakın Nasıl: Varsayalım ki farklı görüşlerde 12 siyasal parti olsun, seçime katılsın. Sadece birisi hariç diğerleri % 10 barajına takılsın.
O barajı geçen parti de % 11 oy almış olsun. Bu sisteme göre % 11 oy alan parti tüm milletvekilliklerini kazanır. Olur mu! Olur.
İşte bu nedenle % 10`luk baraj çok yüksek ve dünyanın başka hiçbir ülkesinde uygulanmamaktadır.
İmamlar gelin direnmeyin. Şu yağmur duasını yapın. Toplumdaki farklı fikirlerin meclise yansımasından korkmayın.
İnanın siyasal istikrara zarar değil, yarar sağlayacaktır.
